លំហាត់សរសេរអាចជួយបន្ថយភាពតានតឹងរបស់អ្នកជម្ងឺមហារីក

យោងតាមការសិក្សាមួយរបស់អាមេរិកមួយបានឱ្យដឹងថា ការលើកទឹកចិត្តឱ្យអ្នកជម្ងឺមហារីកសរសេរពីការ ភ័យខ្លាច ចំពោះជម្ងឺមហារីករបស់ពួកគេអាចជួយលើកកំពស់គុណភាពជីវិតរបស់អ្នកជម្ងឺបាន។
លោកស្រី ណាន់ស៊ី ម៉រហ្គេនជាគ្រូពេទ្យមួយរូបបានសាកល្បងអោយអ្នកជម្ងឺមហារីកដែលកំពុងរង់ចាំនៅក្នុង គ្លីនិក របស់លោកស្រីនៅទីក្នុង ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន សរសេរនូវអ្វីដែលជាការព្រួយបារម្ភរបស់ពួកគេ។
យោងតាមទស្សនាវដ្តីមួយមានឈ្មោះថា អ្នកជំនាញខាងដុំពក 9នឿចៀលៀងិសតប បានឱ្យដឹងថា អ្នកជម្ងឺមហារីក ចំនួនពាក់កណ្តាលដែលចូលរួមក្នុងការសាកល្បងនោះបាននិយាយថា ការសរសេរនោះបានផ្លាស់ប្តូរនូវ អ្វីដែលគេ ធ្លាប់គិតអំពីជម្ងឺនេះ។ អ្នកជម្ងឺមហារីកវ័យក្មេង និងអ្នកជម្ងឺមហារីកដែលទើបនឹងបាន ធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យទំនង ជាអ្នកដែលទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីការសិក្សានេះ។លោកស្រី ម៉រហ្គេន បានបំរើតួនាទីក្នុងផ្នែកមួយនៃកម្មវិធីសិល្បៈនិងមនុស្សសាស្ត្ររបស់មជ្ឈមណ្ឌលជម្ងឺមហារីក ឡុំបាឌី 9ឡៀមបារដិប។លំហាត់សរសេរដែលមានរយៈពេល២០នាទីរបស់លោកស្រីចោទសួរអ្នកជម្ងឺមហារីកអំពី ដំណើរ ការដែលជម្ងឺនេះបានផ្លាស់ប្តូរពួកគេហើយអំពីថាតើពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេចចំពោះជម្ងឺនេះ។រយៈពេលប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមកគេក៏ទាក់ទងអ្នកជម្ងឺដែលបានចូលរួមសាកល្បងលំហាត់សរសេរទាំងនោះដើម្បីសាកសួរពីអាការៈរបស់អ្នកជម្ងឺទាំងនោះ។ ៤៩ភាគរយនៃអ្នកទាំងនោះបានឆ្លើយថា លំហាត់សរសេរនោះ បានផ្លាស់ប្តូរការគិត ចំពោះជម្ងឺរបស់ពួកគេខណៈដែល៣៨ភាគរយបាននិយាយថា អារម្មណ៍របស់ពួកគេ ចំពោះស្ថានភាពជម្ងឺបានផ្លាស់ប្តូរ។លោកស្រី ម៉រហ្គេន បាននិយាយថា “ តាមរយៈការសិក្សាមុនៗបានឱ្យដឹងថា ការគិត និងអារម្មណ៍ ឬក៏ដំណើរ ការគិតនិងការរំជួលចិត្តដែលមានការពាក់ព័ន្ធនឹងជម្ងឺមហារីក គឺជាកត្តាដ៏សំខាន់នៅក្នុងលំហាត់សរសេរ ដែល ផ្តល់ជាអត្ថប្រយោជន៍ដល់សុខភាព “។លោកស្រីបានបន្តថា“ ការសរសេរដែលពាក់ព័ន្ធតែពីការ ពិតនោះមិនបាន ផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ទេ “។លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ប៊្រូស ឆេសាន់ ប្រធានផ្នែកស្រាវជ្រាវឈាមនិងជាលិកានៃមជ្ឈមណ្ឌលឡុំបាឌី បាននិយាយឱ្យ ដឹងថា “ ខ្ញុំមានការរីករាយណាស់ដែលមានអ្នកជម្ងឺរបស់យើង ជាច្រើនមានចំណាប់អារម្មណ៍ លើរបៀបព្យាបាល ជម្ងឺថ្មីនេះ “។ លោកបន្ថែមថា ការសិក្សារបស់យើងគាំទ្រអត្ថប្រយោជន៍ពីកម្មវិធី លំហាត់សរសេរ ហើយនិង ភាពដែលអាចទៅរួចពីការបញ្ចូលកម្មវិធីមួយនេះទៅក្នុងគ្លីនិកដ៏មមាញឹកមួយ។

ការសិក្សាៈហ្សែន៦ទៀតត្រូវបានរកឃើញពាក់ព័ន្ធជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ២

ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានស្រាវជ្រាវរកឃើញហ្សែនចំនួន៦ទៀត ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទី២ នៅក្នុងការ សិក្សាមួយដែលត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យនៅក្នុងរបាយការណ៍ធម្មជាតិនៃហ្សែន (Nature Genetics) ដែលការរកឃើញថ្មីនេះអាចជួយឱ្យក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអភិវឌ្ឍនូវទំរង់ថ្មីៗក្នុងការការពារទប់ស្កាត់ និងព្យាបាលជម្ងឺប្រភេទនេះ។ការរកឃើញថ្មីនេះបានបង្កើនចំនួនហ្សែនសរុបដល់ទៅ១៦ហើយដែលមានការពាក់ព័ន្ធទៅនឹងប្រភេទជម្ងឺនេះ ហើយហ្សែននីមួយៗនៃហ្សែនទាំងនេះអាចផ្តល់នូវគន្លឹះថ្មីៗចំពោះដំណើរការដែលខុសប្រក្រតីនៅពេលដែលជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមចាប់ផ្តើមវិវឌ្ឍន៍ឡើង។នៅក្នុងការសិក្សានោះ អ្នកស្រាវជ្រាវចំនួន៩០នាក់មកពីមជ្ឈមណ្ឌលអាមេរិកនិងអឺរ៉ុបជាង៤០ បានធ្វើការវិភាគពីទិន្នន័យនៃហ្សែនរបស់មនុស្សជាង ៧.០០០នាក់។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា មានហ្សែនចំនួន៦ខុសប្លែកគ្នា ដែលហ្សែននីមួយៗអាចបង្កើន អត្រាប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់របស់មនុស្សបន្តិចបន្តួច។លោកម៉ាក ម៉ាខាតធី មកពីសាកលវិទ្យាល័យអុកស៍ហ្វដ ដែលលោកជាអ្នកដឹកនាំការស្រាវជ្រាវនេះបានមានប្រសាសន៍ឱ្យដឹងថា ការឆ្លងហ្សែនដែលមានជម្ងឺណាមួយពីឪពុកម្តាយអាចនឹងបង្កើនអត្រាឆ្លងជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី២ ពី១០ ទៅ១៥ ភាគរយ។លោកបានបន្តឱ្យដឹងទៀតថា អត្រាឆ្លងជម្ងឺរបស់អ្នកដែលគ្មានសំណាងដោយសារតែចម្លងយកហ្សែនដែលមានជម្ងឺទាំង៦នោះអាចមានច្រើនជាងអត្រាឆ្លងជាមធ្យមដល់ទៅ២-៣ដង។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានឱ្យដឹងទៀតថា ហ្សែនដែលមានជម្ងឺតែមួយបង្កើននូវអត្រាវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺបន្តិចបន្តួចតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែការរួមផ្សំគ្នាទាំង៦នៃហ្សែនដែលមានជម្ងឺអាចបង្កផលប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមកើតមានឡើង នៅពេលដែលខ្លួនប្រាណមិនអាចគ្រប់គ្រងកំរិតជាតិស្ករនៅក្នុងឈាមបាន។ ជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី២មានចំនួន៩០ភាគរយនៃករណីជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមទាំងអស់ ហើយវាមានការពាក់ព័ន្ធយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងភាពធាត់ហួស និងភាពមិនសកម្មនៃខ្លួនប្រាណ។កំរិតសារធាតុគ្លុយកូសក្នុងឈាមរបស់អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមមានទំនោរនឹងកើនឡើងកាន់តែខ្ពស់។ សារធាតុគ្លុយកូសច្រើនពេកនៅក្នុងឈាមអាចបង្កអន្តរាយទៅដល់ភ្នែក ក្រលៀន និងសរសៃប្រសាទ ដែលវានឹងនាំទៅឱ្យមានជម្ងឺគាំងបេះដូង ដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល និងពិការអវៈយវៈ។

ការសិក្សាៈទទួលទានដំណេក៧-៨ម៉ោងមួយថ្ងៃជួយឱ្យរក្សាទម្ងន់បានល្អ

ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទើបបានរកឃើញថា ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់រក្សាទម្ងន់ខ្លួនប្រកបទៅដោយសុខភាពល្អ ចូរព្យាយាមទទួលទានដំណេកពី៧ទៅ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។ការសិក្សាថ្មីមួយ ដែលធ្វើឡើងដោយក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវពីភាពធាត់ហួសនៅឯ សាកលវិទ្យាល័យឡាវ៉ាល់នៅក្នុងទីក្រុងកេបិចប្រទេសកាណាដាបានរកឃើញថា រយៈពេលពី៧ទៅ៨ម៉ោងគឺជារយៈពេលទទួលទានដំណេកដ៏សមរម្យ ហើយមនុស្សដែលដេកតិចឬច្រើនជាងនេះពិតជាកំពុងបង្ខំខ្លួនឱ្យកាន់តែឡើងទម្ងន់ហើយ។
បន្ទាប់ពីបានស្រាវជ្រាវអស់រយៈពេល៦ឆ្នាំមក ការសិក្សានោះបានបង្ហាញថា អ្នកដែលទទួលទានដំណេកពី៥ទៅ៦ម៉ោងក្នុងមួយយប់ និងអ្នកដែលទទួលទានដំណេកជាមធ្យមពី៩ទៅ១០ម៉ោងក្នុងមួយយប់បានកើនទម្ងន់ខ្លួនកាន់តែធ្ងន់ឡើងបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកដែលត្រូវបានស្នើឱ្យដេកតែពី៧ទៅ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។ការសិក្សានោះបានធ្វើការតាមដានមនុស្សពេញវ័យចំនួន២៧៦នាក់ ដែលមានអាយុចាប់ពី២១ឆ្នាំរហូតដល់៦៤ឆ្នាំ ដែលអ្នកទាំងនោះយ៉ាងហោចណាស់ក៏មានឪពុកម្តាយឬកូនចៅ ដែលត្រូវបានគេពិនិត្យដោយកំរិតរង្វាស ;Body Mass Index (BMI)eឃីញមានភាពធាត់ហួសដែរ។លទ្ធផលនៃការសិក្សានេះបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា អ្នកដែលទទួលទានដំណេករយៈពេលខ្លីបានឡើងទម្ងន់ ១,៩៨គីឡូក្រាមច្រើនជាងអ្នកទទួលទានដំណេកជាមធ្យម ខណៈដែលអ្នកទទួលទានដំណេករយៈពេលយូរកើនទម្ងន់ខ្លួន១,៥៨គីឡូក្រាម។នៅពេលសួរសំណួរថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដេកតិចពេកនិងអ្នកដេកច្រើនពេកមានទំនោរឡើងទម្ងន់កាន់តែច្រើនឡើងនោះការសិក្សានោះពុំបានផ្តល់ចម្លើយច្បាស់លាស់ឡើយ។ប៉ុន្តែ លោក អាន់ជេឡូ ត្រេមប្លេ អ្នកនិពន្ធជាន់ខ្ពស់ការសិក្សានោះបាននិយាយថា ការដេកមិនមានរយៈពេលសមរម្យអាចបង្អាក់ការផលិតអ័រម៉ូន ដែលគ្រប់គ្រងចំណង់ហូបអាហាររបស់ខ្លួនប្រាណមនុស្ស។ ការដេកតិចពេកទំនងជាបង្កើនការផលិត អ័រម៉ូនហ្គ្រេលីន ដែលជាអ័រម៉ូនមួយប្រាប់យើងថា យើងឃ្លានហើយ និងវាទំនងជាបន្ថយការផលិតអ័រម៉ូនឡេបទីដែលជាអ័រម៉ូនប្រាប់យើងថា យើងឆ្អែតហើយ។ចំពោះអ្នកដែលដេករយៈពេលយូរវិញ លោក ត្រេមប្លេ បាននិយាយថា ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវជឿជាក់ថា ពួកគេប្រាកដជាមិនបានទទួលទានដំណេកសុខស្រួលនោះទេ ហើយថាពួកគេដេកច្រើនដោយសារតែពួកគេមិនបានទទួលទានដំណេកប្រកបដោយភាពស្កប់ស្កល់។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានគូសបញ្ជាក់ផងដែរថា ការសិក្សាដែលទើបបានបោះពុម្ពផ្សាយកាលពីថ្ងៃអង្គារនៅក្នុងទស្សនាវដ្តី Sleepនេះស្របទៅនឹងអត្ថបទវិទ្យាសាស្ត្រមួយចំនួនដែលបានផ្សាយថា មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធរវាងរយៈពេលនៃការដេក និងរង្វាស់កំរិតនៃភាពធាត់ជ្រុល Body Mass Index (BMI)ដែលជារង្វាស់មួយដែលគេគិតពីកំពស់និងទម្ងន់របស់មនុស្សយកមកវិភាគថាតើទម្ងន់របស់មនុស្សនោះប្រកបទៅដោយសុខភាពល្អឬមិនល្អនោះ។សូមបញ្ជាក់ផងដែរថា មនុស្សដែលមានកំរិត BMI ទាបជាង ២៥ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា មានទម្ងន់ធម្មតា ចំណែកឯមនុស្សដែលមានកំរិត BMI ពី២៥-២៩ គេចាត់ថាលើសទម្ងន់ និងមនុស្សដែលមានកំរិត ពីំ ចាប់ពី៣០ឡើងទៅត្រូវគេចាត់ទុកថាជាអ្នកមានទម្ងន់ខ្លួនធាត់ជ្រុ់ល។

ពិសាកាហ្វេជួយការពារខួរក្បាលរបស់អ្នក

ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានរកឃើញថា កាហ្វេអាចជួយកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់នៃភាពភ្លេចភ្លាំងឬវិកលចរិតដោយវាអាចជួយរារាំងផលប៉ះពាល់ពីសារធាតុ កូឡេស្តេរ៉ូលមកលើរាងកាយបាន។ប្រភេទភេសជ្ជៈនេះ អាចជួយកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់ពីជម្ងឺ Alzheimer¬ជម្ងឺដែលធ្វើឱ្យបាត់បង់ដល់ការចងចាំ )បានផងដែរ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិសោធន៍លើសត្វទន្សាយដែលសុទ្ធតែត្រូវបានគេឱ្យចំណីដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុខ្លាញ់ហើយមួយចំនួននៃសត្វទន្សាយទាំងនោះត្រូវបានគេបន្ថែមសារធាតុកាហ្វេ
អ៊ីនចូលទៅក្នុងរបបអាហាររបស់វា។ លទ្ធផលបានបង្ហាញថារបាំងដ៏សំខាន់ដែលស្ថិតនៅចន្លោះវាងខួរក្បាលនិងប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ឈាមរបស់ទន្សាយដែលត្រូវបានគេបន្ថែមសារធាតុកាហ្វេអ៊ីនទៅក្នុងរបបអាហារត្រូវបានការពារបានយ៉ាងល្អ។ក្រុមអ្នកជំនាញការអង់គ្លេសបាននិយាយថា ការរកឃើញនេះជាអត្ថប្រយោជន៍ ដ៏ល្អបំផុតរបស់សារធាតុ កាហ្វេអ៊ីន។ របាំងរវាងខួរក្បាល និងប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ឈាម គឺជាតំរងដែលជួយការពារប្រព័ន្ធប្រសាទកណ្តាលពីសារធាតុគីមី ដ៏គ្រោះថ្នាក់ដែលស្ថិតនៅកន្លែងផ្សេងៗ នៃសសៃឈាមនោះ។ ការសិក្សាដទៃទៀតបានរកឃើញថា ការកើនឡើងនៃសារធាតុ កូឡេស្តេរ៉ូលនៅក្នុងឈាមអាចធ្វើឱ្យរបាំងនោះលិចធ្លាយបាន។GñkRsavRCavBICm¶W Alzheimer បានអះអាងថា ការលិចធ្លាយនៃរបាំងនេះ អាចធ្វើឱ្យខួរក្បាលងាយនឹងរងការខូចខាតដែលនេះអាចនឹងបណ្តាលឱ្យ ឬក៏រួមចំណែកដល់ស្ថានភាពបាត់បង់ការចងចាំ ចលនារាងកាយ ឬការនិយាយស្តីរបស់មនុស្សបាន។ ការសិក្សារបស់សាកលវិទ្យាល័យ ដាកូតាខាងជើងបានប្រើប្រាស់ភេសជ្ជៈកាហ្វេមួយកែវក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងការពិសោធន៍លើសត្វទន្សាយនោះ។ បន្ទាប់ពីឱ្យចំណីដែលមានសារធាតុ កូឡេស្តេរ៉ូលខ្ពស់ដល់សត្វទន្សាយទាំងនោះមក គេសង្កេតឃើញថា របាំងរវាងខួរក្បាល-ឈាមរបស់ទន្សាយ ដែលរបបចំណីរបស់វាមានសារធាតុកាហ្វេអ៊ីន នៅមានសភាពល្អដាច់ឆ្ងាយជាងទន្សាយមិនបានទទួលសារធាតុកាហ្វេអ៊ីន។វេជ្ជបណ្ឌិត ចូណាថាន់ ហ្គេហ្គ័រ ដែលជាអ្នកដឹកនាំការសិក្សានោះបានមានប្រសាសន៍ថា “ កាហ្វេហាក់ដូចជាបានរារាំងផលប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានពីសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលដែលសារធាតុនេះអាចធ្វើឱ្យរបាំងខួរក្បាល-ឈាមលិចធ្លាយបាន “ ។លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានបន្តទៀតថា “ កំរិតសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលខ្ពស់គឺជាកត្តាដ៏គ្រោះថ្នាក់នៃជម្ងឺ Alzheimerដែលនេះប្រហែលជាវាធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ខ្លាំងដល់ស្ថានភាពរបស់របាំងខួរក្បាល-ឈាម។ សារធាតុកាហ្វេ អ៊ីន គឺជាថ្នាំដ៏មានសុវត្ថិភាពនិងងាយរកបាន ហើយសមត្ថភាពរបស់វាជួយឱ្យរបាំងខួរក្បាល-ឈាមមានស្ថេរភាពល្អដែលនេះមានន័យថា កាហ្វេអាចនឹងដើរតួនាទី ដ៏សំខាន់នៅក្នុងការព្យាបាលប្រឆាំងនឹងភាពមិនប្រក្រតីនៃសរសៃប្រសាទ។GñknaMBaküsmaKmCm¶W Alzheimer បានមានប្រសាសន៍ថា ការសិក្សាថ្មីនេះបានផ្តល់នូវពន្លឺកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតនូវហេតុផលនៃការសិក្សាមុនៗដែលបានរកឃើញនូវអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើននៃការទទួលទានកាហ្វេ។លោកស្រីបានបន្តថា នេះគឺជាភស្តុតាងដ៏ល្អបំផុតពុំធ្លាប់មានដែលការពិសាកាហ្វេមួយកែវក្នុងមួយថ្ងៃអាចជួយការពារខួរក្បាលពីសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលបាន។ឥទ្ធិពលនៃសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលមិនមែនតែប៉ះពាល់ដល់ប្រព័ន្ធសរសៃឈាមនោះទេ ប៉ុន្តែវាថែមទាំងអាចបង្កជាបញ្ហាដល់របាំងខួរក្បាល-ឈាមផងដែរ។ របាំងដែលអាចការពារខួរក្បាលពីសារធាតុពុល និងការចម្លងរោគនេះ នឹងអន់ថយនូវប្រសិទ្ធភាពរបស់វាមុននឹងនាំទៅដល់ការខូចខាតខួរក្បាលដែលនេះបង្កឡើងដោយជម្ងឺ លៅឋហេមិរេ ឬ ជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល។លោកស្រីក៏បានស្នើឱ្យមានការសិក្សាស្រាវជ្រាវបន្ថែមទៀតថាតើឥទ្ធិពលនៃសារធាតុកាហ្វេ អ៊ីនដែលមានចំពោះសត្វទន្សាយនោះអាចមានប្រសិទ្ធភាពមកលើមនុស្សដូចគ្នាដែរឬយ៉ាងណាដែរ។

ទារកគេងមិនគ្រប់គ្រាន់អាចលើសទម្ងន់

ការសិក្សាមួយចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃច័ន្ទនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីវេជ្ជសាស្ត្រកុមារនិងមនុស្សជំទង់បានឱ្យដឹងថា ទារកដែលគេងជាមធ្យមតិចជាង១២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃអាចមានអត្រាកើនឡើងនៃការលើសទម្ងន់តាំងពីកុមារភាពទៅ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានសិក្សាលើទារក ៩១៥នាក់ដោយសាកសួរម្តាយរបស់ពួកគេពីចំនួនម៉ោងដែលក្មេងគេងក្នុងមួយថ្ងៃដោយរួមទាំងគេងនៅពេលថ្ងៃផង នៅពេលដែលពួកវាមានអាយុ៦ខែ១ឆ្នាំនិង២ឆ្នាំ។
បន្ទាប់ពីដកចេញនូវកត្តាធាត់ពីកំណើតដូចជា កត្តាអាយុរបស់ម្តាយ រយៈពេលចិញ្ចឹមទារក ដោយទឹកដោះម្តាយ កំរិត ពីំ លក្ខណៈរូបរាងរបស់ម្តាយនិងកត្តាផ្សេងៗទៀតមក ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ទារកចំនួន៩ភាគរយដែលបានគេងតិចជាងរយៈពេល១២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃនៅពេលដែលពួកគេនៅជាទារកនោះបានលើសទម្ងន់ខ្លួននៅពេលដែលគេមានអាយុ៣ឆ្នាំ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវក៏បានសង្កេតឃើញផងដែរថា អត្រាលើសទម្ងន់កាន់តែមានភាពប្រាកដប្រជាឡើង ចំពោះកូនក្មេង ដែលមើលទូរទស្សន៍ច្រើនជាង២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។លោកស្រីវេជ្ជបណ្ឌិត អេលស៊ី អេម តាវេរ៉ាស អ្នកដឹកនាំការសិក្សាមកពីកម្មវិធីរារាំងភាពធាត់ជ្រុលនៃសាលាវេជ្ជសាស្ត្រ ហាវ៉ាដ នាទីក្រុងបូស្តុន សហរដ្ឋអាមេរិកបានមានប្រសាសន៍ថា នេះគឺជាការសិក្សាទីមួយហើយដែលរកឃើញថា មានទំនាក់ទំនងរវាងរយៈពេលគេងរបស់ទារកនិងការលើសទម្ងន់របស់កូនក្មេង។ការសិក្សាមុនៗបានរកឃើញថា មានការជាប់ពាក់ព័ន្ធគ្នារវាងការគេង ដែលមានរយៈពេលខ្លី និងភាពធាត់ជ្រុលរបស់ក្មេងជំទង់ និងមនុស្សពេញវ័យ។លោកស្រីតាវេរ៉ាសបានផ្តល់ជាដំបូន្មានថា អ្នកម្តាយទាំងឡាយគួរអនុវត្តបច្ចេកទេសគេងដោយអនាម័យខ្ពស់ដើម្បីជួយឱ្យទារកទទួលទានដំណេកបានកាន់តែច្រើន។លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍យ៉ាងដូច្នេះថា “ កុំឱ្យមានទូរទស្សន៍នៅក្នុងបន្ទប់គេង កុំទទួលទានភេសជ្ជៈដែលមានសារធាតកាហ្វេអ៊ីននៅពេលល្ងាច...។ ទទួលទានដំណេកដ៏លង់លក់ពេញមួយយប់មិនត្រឹមតែជួយឱ្យយើងស្រស់ស្រាយនៅថ្ងៃ បន្ទាប់នោះទេ ប៉ុន្តែវាថែមទាំងផ្តល់ឱ្យយើងនូវសុខភាពល្អទៀតផង “ ។

ក្រៀមក្រំចិត្តអាចបង្កឱ្យមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ

ការសិក្សាពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នាបានបង្ហាញថា អ្នកដែលក្រៀមក្រំចិត្តអាចប្រឈមមុខនឹងជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ¬Alzheimer's ¦ កាន់តែខ្ពស់។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវហូឡង់បានរកឃើញថា អត្រាកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរចំនួនច្រើនជាង២,៥ដង ទំនងជាអាចកើតមានទៅលើអ្នកដែលមានប្រវត្តិធ្លាប់ក្រៀមក្រំចិត្តច្រើន។ សូមបញ្ជាក់ផងដែរថា ជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ គឺជាជម្ងឺខួរក្បាលម៉្យាងដែលធ្វើឱ្យមនុស្សបាត់បង់ការចងចាំ ការនិយាយស្តី សមត្ថភាពគិតគូរ និងកម្រើកចលនាដងខ្លួន ដែលភាគច្រើនកើតមានលើមនុស្សចាស់។ការសិក្សារបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រហូឡង់បានរកឃើញថា អ្នកដែលកើតជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរនោះមាន
ចំនួនតិចតួចទេ ដោយក្នុងចំណោមមនុស្សចំនួន ៤៨៦នាក់ដែលមានអាយុចាប់ពី៦ឆ្នាំឡើងទៅដែលក្រុមខ្លួនបានតាមដានមានតែ៣៣នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលវិវឌ្ឍន៍ទៅរកការមានជម្ងឺនេះ។ប៉ុន្តែការសិក្សានេះបានរកឃើញថា អ្នកដែលបង្ហាញនូវសញ្ញាក្រៀមក្រំចិត្តច្រើននៅមុនអាយុ ៦០ឆ្នាំនោះទំនងជានឹងអាចវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺនេះ៤ដងច្រើនជាងមនុស្សរីករាយធម្មតា។ ការរកឃើញនេះស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការសិក្សារបស់សាកលវិទ្យាល័យរ៉ូសដែលបានបោះពុម្ពផ្សាយនៅក្នុងសៀវភៅសិក្សាស្តីពីវិកលចារិកផងដែរ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអាមេរិកទាំងនោះបានតាមដានសមាជិកបព្វជិតគ្រិស្តសាសនានិកាយកាតូលិកជាង៩០០នាក់ដោយចំណាយរយៈពេលដល់ទៅ១៣ឆ្នាំ ដែលក្នុងអំឡុងពេលនោះមានបព្វជិតរហូតដល់ទៅ១៩០នាក់បានកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ នេះ។ពួកគេបានរកឃើញថា បព្វជិតដែលមានសញ្ញាក្រៀមក្រំច្រើននៅពេលចាប់ផ្តើមការសិក្សានោះមានអត្រាវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺនេះកាន់តែខ្ពស់។ប៉ុន្តែមានភស្តុតាងតិចតួចណាស់ដែលបង្ហាញពីការកើនឡើងនៃអាការៈក្រៀមក្រំចិត្តនៅក្នុងអំឡុងពេលកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរនាដំណាក់កាលដំបូង។សូម្បីតែបន្ទាប់ពីការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកមើលជម្ងឺនេះតូវបានធ្វើឡើងក្តី ក៏ពុំមានការកើនឡើងជាទូទៅនូវអាការៈក្រៀមក្រំចិត្តនោះដែរ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអាមេរិកទាំងនោះបាននិយាយថា ការរកឃើញរបស់ពួកគេអាចបង្ហាញឱ្យឃើញថាការក្រៀមក្រំចិត្តគឺជាកត្តាគ្រោះថ្នាក់មួយដែលអាចនាំឱ្យកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ។លោកវេជ្ជបណ្ឌិតរ៉ូបឺត វីលសាន់ដែលជាអ្នកស្រាវជ្រាវមួយរូបផងនោះបានមានប្រសាសន៍ថា “អាការៈនៃភាពក្រៀមក្រំអាចជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងបំរែបំរួលផ្សេងៗនៅក្នុងខួរក្បាលដែលវាអាចកាត់បន្ថយសមត្ថភាពរបស់ខួរក្បាលបាន “ ។លោកស្រី រីបេកកា វូដ មកពីអង្គការទំនុកចិត្តស្រាវជ្រាវពីជម្ងឺ អាល់ហ្សេម៊ែរបាននិយាយថា ការស្រាវជ្រាវនេះពិតជាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍និងមានសារប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់។លោកស្រីបានថ្លែងថា “ ការសិក្សាស្វែងរកកត្តាគ្រោះថ្នាក់ទាំងនេះអាចនឹងនាំយើងឱ្យរកឃើញនូវមធ្យោបាយ ដើម្បីកាត់បន្ថយចំនួនមនុស្សដែលកើតមានជម្ងឺនេះ អាចជួយឱ្យអ្នកស្រាវជ្រាវកាន់តែយល់ច្បា់ស់ពីជម្ងឺនេះ និងបង្កើតនូវការសិក្សាថ្មីៗដ៏មានសារប្រយោជន៍បន្ថែមទៀត “ ។
លោកស្រីវេជ្ជបណ្ឌិត ស៊ូហ្សាន សូរេនសិន ប្រធានក្រុមស្រាវជ្រាវនៃសមាគមជម្ងឺ អាល់ហ្សេម៊ែរបាននិយាយថា “ គេចាំបាច់ត្រូវធ្វើការស្រាវជ្រាវបន្ថែមទៀត ដើម្បីឱ្យកាន់តែជាក់ច្បាស់ពីទំនាក់ទំនងរវាងអាល់ហ្សេម៊ែរ និងការក្រៀមក្រំចិត្ត ថាតើការក្រៀមក្រំចិត្តបណ្តាលឱ្យមានបំរែបំរួលនៅក្នុងខួរក្បាលដែលទំនងជាធ្វើឱ្យកាន់តែកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរនេះប្ញយ៉ាងណា។

វីតាមីនអាចកាត់បន្ថយអាយុជីវិតមនុស្ស

ការស្រាវជ្រាវបានឱ្យដឹងថា ការទទួលទានវីតាមីនប្រភេទមួយចំនួនជាជំនួយបន្ថែមមិនអាចពន្យារអាយុជីវិតបានទេ ផ្ទុយទៅវិញវាថែមទាំងអាចកាត់បន្ថយអាយុជីវិតមនុស្សទៀតផង។ការស្រាវជ្រាវឡើងវិញមួយលើការសិក្សាចំនួន៦៧លើកបានរកឃើញថា ពុំមានភស្តុតាងជាក់លាក់ណាមួយដែលថា ការទទួលទានសារធាតុអង់ទីអុកស៊ីដង់ (anti-oxidant) អាចកាត់បន្ថយផលគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់បានឡើយ។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ កូប៉េនហាកបាននិយាយឱ្យដឹងថា វីតាមីន A និងវីតាមីន E អាចប្រឆាំងនឹងប្រព័ន្ធការពារពីធម្មជាតិរបស់រាងកាយបាន។យោងតាមការស្រាវជ្រាវឡើងវិញ ដោយក្រុមសម្របសម្រួល ដ៏ល្បីល្បាញមួយបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា លើសពីនេះទៀតនោះ សារធាតុបេតា-ការ៉ូទីន (beta-carotene) វីតាមីន A និងវីតាមីន E ហាក់ដូចជាអាចបង្កើនអត្រាស្លាប់បានទៀតផង។ការស្រាវជ្រាវឡើងវិញនេះពាក់ព័ន្ធនឹងការជ្រើសរើសពីការសិក្សាចំនួន៨១៧ស្តីពីទំរង់បេតា-ការ៉ូទីន វីតាមីន A វីតាមីន C វីតាមីនE និងសារធាតុសេលេនីញ៉ូម (selenium) ដែលក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវប៉ាន់ស្មានសារធាតុទាំងនេះ ទំនងជាឆ្លុះបញ្ចាំងបានយ៉ាងល្អបំផុតពីផលប៉ះពាល់នៃសារធាតុបន្ថែមទៅលើការថយចុះនៃអាយុជីវិត។គេបានគិតថា សារធាតុបន្ថែមទាំងនេះ អាចមានសមត្ថភាពរារាំងការខូចខាតនៃជាលិការបស់រាងកាយ ដែលគេឱ្យឈ្មោះថា អុកស៊ី-ដេធីវ ស្ត្រេស (oxidative stress) ដោយការកាត់បន្ថយម៉ូលេគុលដែលមានឈ្មោះថា ហ្វ្រីរ៉ាឌីកាល់ (free radicals) ដែលគេជឿថាជា បុព្វហេតុបង្កឱ្យមានការខូចខាតជាលិកាអុកស៊ីដេធីវ ស្ត្រេសនោះ។ការខូចខាតនោះមានជាប់ទាក់ទិនទៅនឹងជម្ងឺធំៗជាច្រើនទៀតរួមមានទាំងជម្ងឺមហារីក និងជម្ងឺបេះដូងផងដែរ។ការស្រាវជ្រាវនោះបានធ្វើការសិក្សាលើមនុស្សចំនួន២៣៣.០០០នាក់ដែលមិនមានជម្ងឺនិងក៏មិនមានសុខភាពល្អណាស់ណាដែរ ហើយអ្នកទាំងនោះបានទទួលទានវីតាមីនបន្ថែមដើម្បីការពារជម្ងឺ។បន្ទាប់ពីបានវិភាគលើកត្តាផ្សេងៗរួចមក ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានភ្ជាប់ការទទួលទានវីតាមីន A bEnßmeTAnwgkarekIneLIgGRtasøab;cMnYn 16PaKry karTTYlTanebta-kar:UTIneTAnwgkarekIneLIgGRtasøab;cMnYn 7PaKry nigkarTTYlTanvItamIn E ទៅនឹងការកើនឡើងអត្រាស្លាប់ចំនួន៤ភាគរយ។វីតាមីន C ហាក់ដូចជាមិនផ្តល់ផលប៉ះពាល់អ្វីទេ ហើយក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបាននិយាយថា ពួកគេត្រូវការសិក្សាបន្ថែមទៀតទៅលើវីតាមីន C និងសារធាតុសេលេនីញ៉ូមនោះ។ពួកគេបាននិយាយថា “ តាមការសន្និដ្ឋាន យើងពុំបានរកឃើញភស្តុតាង ដើម្បីគាំទ្រដល់ការទទួលទានសារធាតុ អង់ទីអុកស៊ីដង់ (anti-oxidant)សំរាប់ធ្វើការរារាំងជម្ងឺជាបឋមឬជាបន្ទាប់បន្សំនោះឡើយ “ ។គេមិនទាន់ប្រាកដប្រជានោះទេថាហេតុអ្វីបានជាសារធាតុបន្ថែមទាំងនោះបែរជាផ្តល់ផលបែបនោះទៅវិញ ប៉ុន្តែក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានប៉ាន់ប្រមាណថាពួកវាអាចប្រឆាំងទៅនឹងដំណើរការនៃប្រព័ន្ធរបស់រាងកាយ។ជាឧទាហរណ៍ទំរង់បេតា-ការ៉ូទីន (beta-carotene)ត្រូវបានគេគិតថាអាចផ្លាស់ប្តូរនូវដំណើរការប្រើប្រាស់សារធាតុខ្លាញ់របស់រាងកាយ។ក្រសួងសុខាភិបាលនៃចក្រភពអង់គ្លេសបានធ្វើការប្រកាសថាប្រជាជនគួរតែព្យាយាមទទួលទានវីតាមីនដែលពួកគេត្រូវការតាមរយៈទទួលទានចំណីអាហារ និងជៀសវាងការទទួលទានវីតាមីនបន្ថែមដែលបន្សុទ្ធឡើងក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើននោះ។