លំហាត់សរសេរអាចជួយបន្ថយភាពតានតឹងរបស់អ្នកជម្ងឺមហារីក

យោងតាមការសិក្សាមួយរបស់អាមេរិកមួយបានឱ្យដឹងថា ការលើកទឹកចិត្តឱ្យអ្នកជម្ងឺមហារីកសរសេរពីការ ភ័យខ្លាច ចំពោះជម្ងឺមហារីករបស់ពួកគេអាចជួយលើកកំពស់គុណភាពជីវិតរបស់អ្នកជម្ងឺបាន។
លោកស្រី ណាន់ស៊ី ម៉រហ្គេនជាគ្រូពេទ្យមួយរូបបានសាកល្បងអោយអ្នកជម្ងឺមហារីកដែលកំពុងរង់ចាំនៅក្នុង គ្លីនិក របស់លោកស្រីនៅទីក្នុង ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន សរសេរនូវអ្វីដែលជាការព្រួយបារម្ភរបស់ពួកគេ។
យោងតាមទស្សនាវដ្តីមួយមានឈ្មោះថា អ្នកជំនាញខាងដុំពក 9នឿចៀលៀងិសតប បានឱ្យដឹងថា អ្នកជម្ងឺមហារីក ចំនួនពាក់កណ្តាលដែលចូលរួមក្នុងការសាកល្បងនោះបាននិយាយថា ការសរសេរនោះបានផ្លាស់ប្តូរនូវ អ្វីដែលគេ ធ្លាប់គិតអំពីជម្ងឺនេះ។ អ្នកជម្ងឺមហារីកវ័យក្មេង និងអ្នកជម្ងឺមហារីកដែលទើបនឹងបាន ធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យទំនង ជាអ្នកដែលទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីការសិក្សានេះ។លោកស្រី ម៉រហ្គេន បានបំរើតួនាទីក្នុងផ្នែកមួយនៃកម្មវិធីសិល្បៈនិងមនុស្សសាស្ត្ររបស់មជ្ឈមណ្ឌលជម្ងឺមហារីក ឡុំបាឌី 9ឡៀមបារដិប។លំហាត់សរសេរដែលមានរយៈពេល២០នាទីរបស់លោកស្រីចោទសួរអ្នកជម្ងឺមហារីកអំពី ដំណើរ ការដែលជម្ងឺនេះបានផ្លាស់ប្តូរពួកគេហើយអំពីថាតើពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេចចំពោះជម្ងឺនេះ។រយៈពេលប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមកគេក៏ទាក់ទងអ្នកជម្ងឺដែលបានចូលរួមសាកល្បងលំហាត់សរសេរទាំងនោះដើម្បីសាកសួរពីអាការៈរបស់អ្នកជម្ងឺទាំងនោះ។ ៤៩ភាគរយនៃអ្នកទាំងនោះបានឆ្លើយថា លំហាត់សរសេរនោះ បានផ្លាស់ប្តូរការគិត ចំពោះជម្ងឺរបស់ពួកគេខណៈដែល៣៨ភាគរយបាននិយាយថា អារម្មណ៍របស់ពួកគេ ចំពោះស្ថានភាពជម្ងឺបានផ្លាស់ប្តូរ។លោកស្រី ម៉រហ្គេន បាននិយាយថា “ តាមរយៈការសិក្សាមុនៗបានឱ្យដឹងថា ការគិត និងអារម្មណ៍ ឬក៏ដំណើរ ការគិតនិងការរំជួលចិត្តដែលមានការពាក់ព័ន្ធនឹងជម្ងឺមហារីក គឺជាកត្តាដ៏សំខាន់នៅក្នុងលំហាត់សរសេរ ដែល ផ្តល់ជាអត្ថប្រយោជន៍ដល់សុខភាព “។លោកស្រីបានបន្តថា“ ការសរសេរដែលពាក់ព័ន្ធតែពីការ ពិតនោះមិនបាន ផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ទេ “។លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ប៊្រូស ឆេសាន់ ប្រធានផ្នែកស្រាវជ្រាវឈាមនិងជាលិកានៃមជ្ឈមណ្ឌលឡុំបាឌី បាននិយាយឱ្យ ដឹងថា “ ខ្ញុំមានការរីករាយណាស់ដែលមានអ្នកជម្ងឺរបស់យើង ជាច្រើនមានចំណាប់អារម្មណ៍ លើរបៀបព្យាបាល ជម្ងឺថ្មីនេះ “។ លោកបន្ថែមថា ការសិក្សារបស់យើងគាំទ្រអត្ថប្រយោជន៍ពីកម្មវិធី លំហាត់សរសេរ ហើយនិង ភាពដែលអាចទៅរួចពីការបញ្ចូលកម្មវិធីមួយនេះទៅក្នុងគ្លីនិកដ៏មមាញឹកមួយ។

ការសិក្សាៈហ្សែន៦ទៀតត្រូវបានរកឃើញពាក់ព័ន្ធជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ២

ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានស្រាវជ្រាវរកឃើញហ្សែនចំនួន៦ទៀត ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទី២ នៅក្នុងការ សិក្សាមួយដែលត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យនៅក្នុងរបាយការណ៍ធម្មជាតិនៃហ្សែន (Nature Genetics) ដែលការរកឃើញថ្មីនេះអាចជួយឱ្យក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអភិវឌ្ឍនូវទំរង់ថ្មីៗក្នុងការការពារទប់ស្កាត់ និងព្យាបាលជម្ងឺប្រភេទនេះ។ការរកឃើញថ្មីនេះបានបង្កើនចំនួនហ្សែនសរុបដល់ទៅ១៦ហើយដែលមានការពាក់ព័ន្ធទៅនឹងប្រភេទជម្ងឺនេះ ហើយហ្សែននីមួយៗនៃហ្សែនទាំងនេះអាចផ្តល់នូវគន្លឹះថ្មីៗចំពោះដំណើរការដែលខុសប្រក្រតីនៅពេលដែលជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមចាប់ផ្តើមវិវឌ្ឍន៍ឡើង។នៅក្នុងការសិក្សានោះ អ្នកស្រាវជ្រាវចំនួន៩០នាក់មកពីមជ្ឈមណ្ឌលអាមេរិកនិងអឺរ៉ុបជាង៤០ បានធ្វើការវិភាគពីទិន្នន័យនៃហ្សែនរបស់មនុស្សជាង ៧.០០០នាក់។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា មានហ្សែនចំនួន៦ខុសប្លែកគ្នា ដែលហ្សែននីមួយៗអាចបង្កើន អត្រាប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់របស់មនុស្សបន្តិចបន្តួច។លោកម៉ាក ម៉ាខាតធី មកពីសាកលវិទ្យាល័យអុកស៍ហ្វដ ដែលលោកជាអ្នកដឹកនាំការស្រាវជ្រាវនេះបានមានប្រសាសន៍ឱ្យដឹងថា ការឆ្លងហ្សែនដែលមានជម្ងឺណាមួយពីឪពុកម្តាយអាចនឹងបង្កើនអត្រាឆ្លងជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី២ ពី១០ ទៅ១៥ ភាគរយ។លោកបានបន្តឱ្យដឹងទៀតថា អត្រាឆ្លងជម្ងឺរបស់អ្នកដែលគ្មានសំណាងដោយសារតែចម្លងយកហ្សែនដែលមានជម្ងឺទាំង៦នោះអាចមានច្រើនជាងអត្រាឆ្លងជាមធ្យមដល់ទៅ២-៣ដង។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានឱ្យដឹងទៀតថា ហ្សែនដែលមានជម្ងឺតែមួយបង្កើននូវអត្រាវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺបន្តិចបន្តួចតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែការរួមផ្សំគ្នាទាំង៦នៃហ្សែនដែលមានជម្ងឺអាចបង្កផលប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមកើតមានឡើង នៅពេលដែលខ្លួនប្រាណមិនអាចគ្រប់គ្រងកំរិតជាតិស្ករនៅក្នុងឈាមបាន។ ជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី២មានចំនួន៩០ភាគរយនៃករណីជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមទាំងអស់ ហើយវាមានការពាក់ព័ន្ធយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងភាពធាត់ហួស និងភាពមិនសកម្មនៃខ្លួនប្រាណ។កំរិតសារធាតុគ្លុយកូសក្នុងឈាមរបស់អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមមានទំនោរនឹងកើនឡើងកាន់តែខ្ពស់។ សារធាតុគ្លុយកូសច្រើនពេកនៅក្នុងឈាមអាចបង្កអន្តរាយទៅដល់ភ្នែក ក្រលៀន និងសរសៃប្រសាទ ដែលវានឹងនាំទៅឱ្យមានជម្ងឺគាំងបេះដូង ដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល និងពិការអវៈយវៈ។

ការសិក្សាៈទទួលទានដំណេក៧-៨ម៉ោងមួយថ្ងៃជួយឱ្យរក្សាទម្ងន់បានល្អ

ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទើបបានរកឃើញថា ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់រក្សាទម្ងន់ខ្លួនប្រកបទៅដោយសុខភាពល្អ ចូរព្យាយាមទទួលទានដំណេកពី៧ទៅ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។ការសិក្សាថ្មីមួយ ដែលធ្វើឡើងដោយក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវពីភាពធាត់ហួសនៅឯ សាកលវិទ្យាល័យឡាវ៉ាល់នៅក្នុងទីក្រុងកេបិចប្រទេសកាណាដាបានរកឃើញថា រយៈពេលពី៧ទៅ៨ម៉ោងគឺជារយៈពេលទទួលទានដំណេកដ៏សមរម្យ ហើយមនុស្សដែលដេកតិចឬច្រើនជាងនេះពិតជាកំពុងបង្ខំខ្លួនឱ្យកាន់តែឡើងទម្ងន់ហើយ។
បន្ទាប់ពីបានស្រាវជ្រាវអស់រយៈពេល៦ឆ្នាំមក ការសិក្សានោះបានបង្ហាញថា អ្នកដែលទទួលទានដំណេកពី៥ទៅ៦ម៉ោងក្នុងមួយយប់ និងអ្នកដែលទទួលទានដំណេកជាមធ្យមពី៩ទៅ១០ម៉ោងក្នុងមួយយប់បានកើនទម្ងន់ខ្លួនកាន់តែធ្ងន់ឡើងបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកដែលត្រូវបានស្នើឱ្យដេកតែពី៧ទៅ៨ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។ការសិក្សានោះបានធ្វើការតាមដានមនុស្សពេញវ័យចំនួន២៧៦នាក់ ដែលមានអាយុចាប់ពី២១ឆ្នាំរហូតដល់៦៤ឆ្នាំ ដែលអ្នកទាំងនោះយ៉ាងហោចណាស់ក៏មានឪពុកម្តាយឬកូនចៅ ដែលត្រូវបានគេពិនិត្យដោយកំរិតរង្វាស ;Body Mass Index (BMI)eឃីញមានភាពធាត់ហួសដែរ។លទ្ធផលនៃការសិក្សានេះបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា អ្នកដែលទទួលទានដំណេករយៈពេលខ្លីបានឡើងទម្ងន់ ១,៩៨គីឡូក្រាមច្រើនជាងអ្នកទទួលទានដំណេកជាមធ្យម ខណៈដែលអ្នកទទួលទានដំណេករយៈពេលយូរកើនទម្ងន់ខ្លួន១,៥៨គីឡូក្រាម។នៅពេលសួរសំណួរថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដេកតិចពេកនិងអ្នកដេកច្រើនពេកមានទំនោរឡើងទម្ងន់កាន់តែច្រើនឡើងនោះការសិក្សានោះពុំបានផ្តល់ចម្លើយច្បាស់លាស់ឡើយ។ប៉ុន្តែ លោក អាន់ជេឡូ ត្រេមប្លេ អ្នកនិពន្ធជាន់ខ្ពស់ការសិក្សានោះបាននិយាយថា ការដេកមិនមានរយៈពេលសមរម្យអាចបង្អាក់ការផលិតអ័រម៉ូន ដែលគ្រប់គ្រងចំណង់ហូបអាហាររបស់ខ្លួនប្រាណមនុស្ស។ ការដេកតិចពេកទំនងជាបង្កើនការផលិត អ័រម៉ូនហ្គ្រេលីន ដែលជាអ័រម៉ូនមួយប្រាប់យើងថា យើងឃ្លានហើយ និងវាទំនងជាបន្ថយការផលិតអ័រម៉ូនឡេបទីដែលជាអ័រម៉ូនប្រាប់យើងថា យើងឆ្អែតហើយ។ចំពោះអ្នកដែលដេករយៈពេលយូរវិញ លោក ត្រេមប្លេ បាននិយាយថា ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវជឿជាក់ថា ពួកគេប្រាកដជាមិនបានទទួលទានដំណេកសុខស្រួលនោះទេ ហើយថាពួកគេដេកច្រើនដោយសារតែពួកគេមិនបានទទួលទានដំណេកប្រកបដោយភាពស្កប់ស្កល់។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានគូសបញ្ជាក់ផងដែរថា ការសិក្សាដែលទើបបានបោះពុម្ពផ្សាយកាលពីថ្ងៃអង្គារនៅក្នុងទស្សនាវដ្តី Sleepនេះស្របទៅនឹងអត្ថបទវិទ្យាសាស្ត្រមួយចំនួនដែលបានផ្សាយថា មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធរវាងរយៈពេលនៃការដេក និងរង្វាស់កំរិតនៃភាពធាត់ជ្រុល Body Mass Index (BMI)ដែលជារង្វាស់មួយដែលគេគិតពីកំពស់និងទម្ងន់របស់មនុស្សយកមកវិភាគថាតើទម្ងន់របស់មនុស្សនោះប្រកបទៅដោយសុខភាពល្អឬមិនល្អនោះ។សូមបញ្ជាក់ផងដែរថា មនុស្សដែលមានកំរិត BMI ទាបជាង ២៥ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា មានទម្ងន់ធម្មតា ចំណែកឯមនុស្សដែលមានកំរិត BMI ពី២៥-២៩ គេចាត់ថាលើសទម្ងន់ និងមនុស្សដែលមានកំរិត ពីំ ចាប់ពី៣០ឡើងទៅត្រូវគេចាត់ទុកថាជាអ្នកមានទម្ងន់ខ្លួនធាត់ជ្រុ់ល។

ពិសាកាហ្វេជួយការពារខួរក្បាលរបស់អ្នក

ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានរកឃើញថា កាហ្វេអាចជួយកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់នៃភាពភ្លេចភ្លាំងឬវិកលចរិតដោយវាអាចជួយរារាំងផលប៉ះពាល់ពីសារធាតុ កូឡេស្តេរ៉ូលមកលើរាងកាយបាន។ប្រភេទភេសជ្ជៈនេះ អាចជួយកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់ពីជម្ងឺ Alzheimer¬ជម្ងឺដែលធ្វើឱ្យបាត់បង់ដល់ការចងចាំ )បានផងដែរ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិសោធន៍លើសត្វទន្សាយដែលសុទ្ធតែត្រូវបានគេឱ្យចំណីដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុខ្លាញ់ហើយមួយចំនួននៃសត្វទន្សាយទាំងនោះត្រូវបានគេបន្ថែមសារធាតុកាហ្វេ
អ៊ីនចូលទៅក្នុងរបបអាហាររបស់វា។ លទ្ធផលបានបង្ហាញថារបាំងដ៏សំខាន់ដែលស្ថិតនៅចន្លោះវាងខួរក្បាលនិងប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ឈាមរបស់ទន្សាយដែលត្រូវបានគេបន្ថែមសារធាតុកាហ្វេអ៊ីនទៅក្នុងរបបអាហារត្រូវបានការពារបានយ៉ាងល្អ។ក្រុមអ្នកជំនាញការអង់គ្លេសបាននិយាយថា ការរកឃើញនេះជាអត្ថប្រយោជន៍ ដ៏ល្អបំផុតរបស់សារធាតុ កាហ្វេអ៊ីន។ របាំងរវាងខួរក្បាល និងប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ឈាម គឺជាតំរងដែលជួយការពារប្រព័ន្ធប្រសាទកណ្តាលពីសារធាតុគីមី ដ៏គ្រោះថ្នាក់ដែលស្ថិតនៅកន្លែងផ្សេងៗ នៃសសៃឈាមនោះ។ ការសិក្សាដទៃទៀតបានរកឃើញថា ការកើនឡើងនៃសារធាតុ កូឡេស្តេរ៉ូលនៅក្នុងឈាមអាចធ្វើឱ្យរបាំងនោះលិចធ្លាយបាន។GñkRsavRCavBICm¶W Alzheimer បានអះអាងថា ការលិចធ្លាយនៃរបាំងនេះ អាចធ្វើឱ្យខួរក្បាលងាយនឹងរងការខូចខាតដែលនេះអាចនឹងបណ្តាលឱ្យ ឬក៏រួមចំណែកដល់ស្ថានភាពបាត់បង់ការចងចាំ ចលនារាងកាយ ឬការនិយាយស្តីរបស់មនុស្សបាន។ ការសិក្សារបស់សាកលវិទ្យាល័យ ដាកូតាខាងជើងបានប្រើប្រាស់ភេសជ្ជៈកាហ្វេមួយកែវក្នុងមួយថ្ងៃនៅក្នុងការពិសោធន៍លើសត្វទន្សាយនោះ។ បន្ទាប់ពីឱ្យចំណីដែលមានសារធាតុ កូឡេស្តេរ៉ូលខ្ពស់ដល់សត្វទន្សាយទាំងនោះមក គេសង្កេតឃើញថា របាំងរវាងខួរក្បាល-ឈាមរបស់ទន្សាយ ដែលរបបចំណីរបស់វាមានសារធាតុកាហ្វេអ៊ីន នៅមានសភាពល្អដាច់ឆ្ងាយជាងទន្សាយមិនបានទទួលសារធាតុកាហ្វេអ៊ីន។វេជ្ជបណ្ឌិត ចូណាថាន់ ហ្គេហ្គ័រ ដែលជាអ្នកដឹកនាំការសិក្សានោះបានមានប្រសាសន៍ថា “ កាហ្វេហាក់ដូចជាបានរារាំងផលប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានពីសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលដែលសារធាតុនេះអាចធ្វើឱ្យរបាំងខួរក្បាល-ឈាមលិចធ្លាយបាន “ ។លោកវេជ្ជបណ្ឌិតបានបន្តទៀតថា “ កំរិតសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលខ្ពស់គឺជាកត្តាដ៏គ្រោះថ្នាក់នៃជម្ងឺ Alzheimerដែលនេះប្រហែលជាវាធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ខ្លាំងដល់ស្ថានភាពរបស់របាំងខួរក្បាល-ឈាម។ សារធាតុកាហ្វេ អ៊ីន គឺជាថ្នាំដ៏មានសុវត្ថិភាពនិងងាយរកបាន ហើយសមត្ថភាពរបស់វាជួយឱ្យរបាំងខួរក្បាល-ឈាមមានស្ថេរភាពល្អដែលនេះមានន័យថា កាហ្វេអាចនឹងដើរតួនាទី ដ៏សំខាន់នៅក្នុងការព្យាបាលប្រឆាំងនឹងភាពមិនប្រក្រតីនៃសរសៃប្រសាទ។GñknaMBaküsmaKmCm¶W Alzheimer បានមានប្រសាសន៍ថា ការសិក្សាថ្មីនេះបានផ្តល់នូវពន្លឺកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតនូវហេតុផលនៃការសិក្សាមុនៗដែលបានរកឃើញនូវអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើននៃការទទួលទានកាហ្វេ។លោកស្រីបានបន្តថា នេះគឺជាភស្តុតាងដ៏ល្អបំផុតពុំធ្លាប់មានដែលការពិសាកាហ្វេមួយកែវក្នុងមួយថ្ងៃអាចជួយការពារខួរក្បាលពីសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលបាន។ឥទ្ធិពលនៃសារធាតុកូឡេស្តេរ៉ូលមិនមែនតែប៉ះពាល់ដល់ប្រព័ន្ធសរសៃឈាមនោះទេ ប៉ុន្តែវាថែមទាំងអាចបង្កជាបញ្ហាដល់របាំងខួរក្បាល-ឈាមផងដែរ។ របាំងដែលអាចការពារខួរក្បាលពីសារធាតុពុល និងការចម្លងរោគនេះ នឹងអន់ថយនូវប្រសិទ្ធភាពរបស់វាមុននឹងនាំទៅដល់ការខូចខាតខួរក្បាលដែលនេះបង្កឡើងដោយជម្ងឺ លៅឋហេមិរេ ឬ ជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល។លោកស្រីក៏បានស្នើឱ្យមានការសិក្សាស្រាវជ្រាវបន្ថែមទៀតថាតើឥទ្ធិពលនៃសារធាតុកាហ្វេ អ៊ីនដែលមានចំពោះសត្វទន្សាយនោះអាចមានប្រសិទ្ធភាពមកលើមនុស្សដូចគ្នាដែរឬយ៉ាងណាដែរ។

ទារកគេងមិនគ្រប់គ្រាន់អាចលើសទម្ងន់

ការសិក្សាមួយចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃច័ន្ទនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីវេជ្ជសាស្ត្រកុមារនិងមនុស្សជំទង់បានឱ្យដឹងថា ទារកដែលគេងជាមធ្យមតិចជាង១២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃអាចមានអត្រាកើនឡើងនៃការលើសទម្ងន់តាំងពីកុមារភាពទៅ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានសិក្សាលើទារក ៩១៥នាក់ដោយសាកសួរម្តាយរបស់ពួកគេពីចំនួនម៉ោងដែលក្មេងគេងក្នុងមួយថ្ងៃដោយរួមទាំងគេងនៅពេលថ្ងៃផង នៅពេលដែលពួកវាមានអាយុ៦ខែ១ឆ្នាំនិង២ឆ្នាំ។
បន្ទាប់ពីដកចេញនូវកត្តាធាត់ពីកំណើតដូចជា កត្តាអាយុរបស់ម្តាយ រយៈពេលចិញ្ចឹមទារក ដោយទឹកដោះម្តាយ កំរិត ពីំ លក្ខណៈរូបរាងរបស់ម្តាយនិងកត្តាផ្សេងៗទៀតមក ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ទារកចំនួន៩ភាគរយដែលបានគេងតិចជាងរយៈពេល១២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃនៅពេលដែលពួកគេនៅជាទារកនោះបានលើសទម្ងន់ខ្លួននៅពេលដែលគេមានអាយុ៣ឆ្នាំ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវក៏បានសង្កេតឃើញផងដែរថា អត្រាលើសទម្ងន់កាន់តែមានភាពប្រាកដប្រជាឡើង ចំពោះកូនក្មេង ដែលមើលទូរទស្សន៍ច្រើនជាង២ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។លោកស្រីវេជ្ជបណ្ឌិត អេលស៊ី អេម តាវេរ៉ាស អ្នកដឹកនាំការសិក្សាមកពីកម្មវិធីរារាំងភាពធាត់ជ្រុលនៃសាលាវេជ្ជសាស្ត្រ ហាវ៉ាដ នាទីក្រុងបូស្តុន សហរដ្ឋអាមេរិកបានមានប្រសាសន៍ថា នេះគឺជាការសិក្សាទីមួយហើយដែលរកឃើញថា មានទំនាក់ទំនងរវាងរយៈពេលគេងរបស់ទារកនិងការលើសទម្ងន់របស់កូនក្មេង។ការសិក្សាមុនៗបានរកឃើញថា មានការជាប់ពាក់ព័ន្ធគ្នារវាងការគេង ដែលមានរយៈពេលខ្លី និងភាពធាត់ជ្រុលរបស់ក្មេងជំទង់ និងមនុស្សពេញវ័យ។លោកស្រីតាវេរ៉ាសបានផ្តល់ជាដំបូន្មានថា អ្នកម្តាយទាំងឡាយគួរអនុវត្តបច្ចេកទេសគេងដោយអនាម័យខ្ពស់ដើម្បីជួយឱ្យទារកទទួលទានដំណេកបានកាន់តែច្រើន។លោកស្រីបានមានប្រសាសន៍យ៉ាងដូច្នេះថា “ កុំឱ្យមានទូរទស្សន៍នៅក្នុងបន្ទប់គេង កុំទទួលទានភេសជ្ជៈដែលមានសារធាតកាហ្វេអ៊ីននៅពេលល្ងាច...។ ទទួលទានដំណេកដ៏លង់លក់ពេញមួយយប់មិនត្រឹមតែជួយឱ្យយើងស្រស់ស្រាយនៅថ្ងៃ បន្ទាប់នោះទេ ប៉ុន្តែវាថែមទាំងផ្តល់ឱ្យយើងនូវសុខភាពល្អទៀតផង “ ។

ក្រៀមក្រំចិត្តអាចបង្កឱ្យមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ

ការសិក្សាពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នាបានបង្ហាញថា អ្នកដែលក្រៀមក្រំចិត្តអាចប្រឈមមុខនឹងជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ¬Alzheimer's ¦ កាន់តែខ្ពស់។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវហូឡង់បានរកឃើញថា អត្រាកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរចំនួនច្រើនជាង២,៥ដង ទំនងជាអាចកើតមានទៅលើអ្នកដែលមានប្រវត្តិធ្លាប់ក្រៀមក្រំចិត្តច្រើន។ សូមបញ្ជាក់ផងដែរថា ជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ គឺជាជម្ងឺខួរក្បាលម៉្យាងដែលធ្វើឱ្យមនុស្សបាត់បង់ការចងចាំ ការនិយាយស្តី សមត្ថភាពគិតគូរ និងកម្រើកចលនាដងខ្លួន ដែលភាគច្រើនកើតមានលើមនុស្សចាស់។ការសិក្សារបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រហូឡង់បានរកឃើញថា អ្នកដែលកើតជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរនោះមាន
ចំនួនតិចតួចទេ ដោយក្នុងចំណោមមនុស្សចំនួន ៤៨៦នាក់ដែលមានអាយុចាប់ពី៦ឆ្នាំឡើងទៅដែលក្រុមខ្លួនបានតាមដានមានតែ៣៣នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលវិវឌ្ឍន៍ទៅរកការមានជម្ងឺនេះ។ប៉ុន្តែការសិក្សានេះបានរកឃើញថា អ្នកដែលបង្ហាញនូវសញ្ញាក្រៀមក្រំចិត្តច្រើននៅមុនអាយុ ៦០ឆ្នាំនោះទំនងជានឹងអាចវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺនេះ៤ដងច្រើនជាងមនុស្សរីករាយធម្មតា។ ការរកឃើញនេះស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការសិក្សារបស់សាកលវិទ្យាល័យរ៉ូសដែលបានបោះពុម្ពផ្សាយនៅក្នុងសៀវភៅសិក្សាស្តីពីវិកលចារិកផងដែរ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអាមេរិកទាំងនោះបានតាមដានសមាជិកបព្វជិតគ្រិស្តសាសនានិកាយកាតូលិកជាង៩០០នាក់ដោយចំណាយរយៈពេលដល់ទៅ១៣ឆ្នាំ ដែលក្នុងអំឡុងពេលនោះមានបព្វជិតរហូតដល់ទៅ១៩០នាក់បានកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ នេះ។ពួកគេបានរកឃើញថា បព្វជិតដែលមានសញ្ញាក្រៀមក្រំច្រើននៅពេលចាប់ផ្តើមការសិក្សានោះមានអត្រាវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺនេះកាន់តែខ្ពស់។ប៉ុន្តែមានភស្តុតាងតិចតួចណាស់ដែលបង្ហាញពីការកើនឡើងនៃអាការៈក្រៀមក្រំចិត្តនៅក្នុងអំឡុងពេលកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរនាដំណាក់កាលដំបូង។សូម្បីតែបន្ទាប់ពីការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរកមើលជម្ងឺនេះតូវបានធ្វើឡើងក្តី ក៏ពុំមានការកើនឡើងជាទូទៅនូវអាការៈក្រៀមក្រំចិត្តនោះដែរ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអាមេរិកទាំងនោះបាននិយាយថា ការរកឃើញរបស់ពួកគេអាចបង្ហាញឱ្យឃើញថាការក្រៀមក្រំចិត្តគឺជាកត្តាគ្រោះថ្នាក់មួយដែលអាចនាំឱ្យកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរ។លោកវេជ្ជបណ្ឌិតរ៉ូបឺត វីលសាន់ដែលជាអ្នកស្រាវជ្រាវមួយរូបផងនោះបានមានប្រសាសន៍ថា “អាការៈនៃភាពក្រៀមក្រំអាចជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងបំរែបំរួលផ្សេងៗនៅក្នុងខួរក្បាលដែលវាអាចកាត់បន្ថយសមត្ថភាពរបស់ខួរក្បាលបាន “ ។លោកស្រី រីបេកកា វូដ មកពីអង្គការទំនុកចិត្តស្រាវជ្រាវពីជម្ងឺ អាល់ហ្សេម៊ែរបាននិយាយថា ការស្រាវជ្រាវនេះពិតជាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍និងមានសារប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់។លោកស្រីបានថ្លែងថា “ ការសិក្សាស្វែងរកកត្តាគ្រោះថ្នាក់ទាំងនេះអាចនឹងនាំយើងឱ្យរកឃើញនូវមធ្យោបាយ ដើម្បីកាត់បន្ថយចំនួនមនុស្សដែលកើតមានជម្ងឺនេះ អាចជួយឱ្យអ្នកស្រាវជ្រាវកាន់តែយល់ច្បា់ស់ពីជម្ងឺនេះ និងបង្កើតនូវការសិក្សាថ្មីៗដ៏មានសារប្រយោជន៍បន្ថែមទៀត “ ។
លោកស្រីវេជ្ជបណ្ឌិត ស៊ូហ្សាន សូរេនសិន ប្រធានក្រុមស្រាវជ្រាវនៃសមាគមជម្ងឺ អាល់ហ្សេម៊ែរបាននិយាយថា “ គេចាំបាច់ត្រូវធ្វើការស្រាវជ្រាវបន្ថែមទៀត ដើម្បីឱ្យកាន់តែជាក់ច្បាស់ពីទំនាក់ទំនងរវាងអាល់ហ្សេម៊ែរ និងការក្រៀមក្រំចិត្ត ថាតើការក្រៀមក្រំចិត្តបណ្តាលឱ្យមានបំរែបំរួលនៅក្នុងខួរក្បាលដែលទំនងជាធ្វើឱ្យកាន់តែកើតមានជម្ងឺអាល់ហ្សេម៊ែរនេះប្ញយ៉ាងណា។

វីតាមីនអាចកាត់បន្ថយអាយុជីវិតមនុស្ស

ការស្រាវជ្រាវបានឱ្យដឹងថា ការទទួលទានវីតាមីនប្រភេទមួយចំនួនជាជំនួយបន្ថែមមិនអាចពន្យារអាយុជីវិតបានទេ ផ្ទុយទៅវិញវាថែមទាំងអាចកាត់បន្ថយអាយុជីវិតមនុស្សទៀតផង។ការស្រាវជ្រាវឡើងវិញមួយលើការសិក្សាចំនួន៦៧លើកបានរកឃើញថា ពុំមានភស្តុតាងជាក់លាក់ណាមួយដែលថា ការទទួលទានសារធាតុអង់ទីអុកស៊ីដង់ (anti-oxidant) អាចកាត់បន្ថយផលគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់បានឡើយ។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ កូប៉េនហាកបាននិយាយឱ្យដឹងថា វីតាមីន A និងវីតាមីន E អាចប្រឆាំងនឹងប្រព័ន្ធការពារពីធម្មជាតិរបស់រាងកាយបាន។យោងតាមការស្រាវជ្រាវឡើងវិញ ដោយក្រុមសម្របសម្រួល ដ៏ល្បីល្បាញមួយបានបង្ហាញឱ្យឃើញថា លើសពីនេះទៀតនោះ សារធាតុបេតា-ការ៉ូទីន (beta-carotene) វីតាមីន A និងវីតាមីន E ហាក់ដូចជាអាចបង្កើនអត្រាស្លាប់បានទៀតផង។ការស្រាវជ្រាវឡើងវិញនេះពាក់ព័ន្ធនឹងការជ្រើសរើសពីការសិក្សាចំនួន៨១៧ស្តីពីទំរង់បេតា-ការ៉ូទីន វីតាមីន A វីតាមីន C វីតាមីនE និងសារធាតុសេលេនីញ៉ូម (selenium) ដែលក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវប៉ាន់ស្មានសារធាតុទាំងនេះ ទំនងជាឆ្លុះបញ្ចាំងបានយ៉ាងល្អបំផុតពីផលប៉ះពាល់នៃសារធាតុបន្ថែមទៅលើការថយចុះនៃអាយុជីវិត។គេបានគិតថា សារធាតុបន្ថែមទាំងនេះ អាចមានសមត្ថភាពរារាំងការខូចខាតនៃជាលិការបស់រាងកាយ ដែលគេឱ្យឈ្មោះថា អុកស៊ី-ដេធីវ ស្ត្រេស (oxidative stress) ដោយការកាត់បន្ថយម៉ូលេគុលដែលមានឈ្មោះថា ហ្វ្រីរ៉ាឌីកាល់ (free radicals) ដែលគេជឿថាជា បុព្វហេតុបង្កឱ្យមានការខូចខាតជាលិកាអុកស៊ីដេធីវ ស្ត្រេសនោះ។ការខូចខាតនោះមានជាប់ទាក់ទិនទៅនឹងជម្ងឺធំៗជាច្រើនទៀតរួមមានទាំងជម្ងឺមហារីក និងជម្ងឺបេះដូងផងដែរ។ការស្រាវជ្រាវនោះបានធ្វើការសិក្សាលើមនុស្សចំនួន២៣៣.០០០នាក់ដែលមិនមានជម្ងឺនិងក៏មិនមានសុខភាពល្អណាស់ណាដែរ ហើយអ្នកទាំងនោះបានទទួលទានវីតាមីនបន្ថែមដើម្បីការពារជម្ងឺ។បន្ទាប់ពីបានវិភាគលើកត្តាផ្សេងៗរួចមក ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានភ្ជាប់ការទទួលទានវីតាមីន A bEnßmeTAnwgkarekIneLIgGRtasøab;cMnYn 16PaKry karTTYlTanebta-kar:UTIneTAnwgkarekIneLIgGRtasøab;cMnYn 7PaKry nigkarTTYlTanvItamIn E ទៅនឹងការកើនឡើងអត្រាស្លាប់ចំនួន៤ភាគរយ។វីតាមីន C ហាក់ដូចជាមិនផ្តល់ផលប៉ះពាល់អ្វីទេ ហើយក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបាននិយាយថា ពួកគេត្រូវការសិក្សាបន្ថែមទៀតទៅលើវីតាមីន C និងសារធាតុសេលេនីញ៉ូមនោះ។ពួកគេបាននិយាយថា “ តាមការសន្និដ្ឋាន យើងពុំបានរកឃើញភស្តុតាង ដើម្បីគាំទ្រដល់ការទទួលទានសារធាតុ អង់ទីអុកស៊ីដង់ (anti-oxidant)សំរាប់ធ្វើការរារាំងជម្ងឺជាបឋមឬជាបន្ទាប់បន្សំនោះឡើយ “ ។គេមិនទាន់ប្រាកដប្រជានោះទេថាហេតុអ្វីបានជាសារធាតុបន្ថែមទាំងនោះបែរជាផ្តល់ផលបែបនោះទៅវិញ ប៉ុន្តែក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានប៉ាន់ប្រមាណថាពួកវាអាចប្រឆាំងទៅនឹងដំណើរការនៃប្រព័ន្ធរបស់រាងកាយ។ជាឧទាហរណ៍ទំរង់បេតា-ការ៉ូទីន (beta-carotene)ត្រូវបានគេគិតថាអាចផ្លាស់ប្តូរនូវដំណើរការប្រើប្រាស់សារធាតុខ្លាញ់របស់រាងកាយ។ក្រសួងសុខាភិបាលនៃចក្រភពអង់គ្លេសបានធ្វើការប្រកាសថាប្រជាជនគួរតែព្យាយាមទទួលទានវីតាមីនដែលពួកគេត្រូវការតាមរយៈទទួលទានចំណីអាហារ និងជៀសវាងការទទួលទានវីតាមីនបន្ថែមដែលបន្សុទ្ធឡើងក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើននោះ។

ការសិក្សារបស់អាមេរិកៈកាន់តែចាស់កាន់តែសប្បាយចិត្ត

ជាធម្មតា មនុស្សគ្រប់រូបតែងតែគិតថា នៅពេលដែលខ្លួនមានអាយុចាស់ជរា វាពិតជាធ្វើឱ្យខ្លួនមិនសប្បាយចិត្តដូចជាកំពុងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជីវិតរបស់ខ្លួនឡើយប៉ុន្តែការសិក្សាស្រាវជ្រាវថ្មីមួយ ដែលចេញផ្សាយនៅខែមេសានេះ បានបង្ហាញឱ្យឃើញថា ពលរដ្ឋអាមេរិកដែលសប្បាយចិត្តច្រើនជាងគេបំផុតនោះគឺជាមនុស្សដែលមានវ័យចំណាស់។ការស្រាវជ្រាវរកឃើញដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនេះត្រូវបានធ្វើឡើងដោយលោក យ៉ាង យ៉ាងដែលជាអ្នកជំនាញខាងសង្គមវិទ្យាមួយរូបមកពីសាកលវិទ្យាល័យ ឈីកាហ្គោ។ លោក យ៉ាង បាននិយាយថា “ព័ត៌មានដ៏ល្អមួយនោះគឺថា ពេលយើងកាន់តែចាស់កាន់តែមានសុភមង្គល។ជីវិតរបស់យើងកាន់តែល្អប្រសើរនៅពេលយើងឆ្លងចូលវ័យបន្តបន្ទាប់ “ ។
លោក យ៉ាង បានបន្តទៀតថា មនុស្សដែលមានវ័យចំណាស់ប្រឈមមុខនឹងទុក្ខព្រួយដែលមិនអាចជៀសរួចមួយចំនួនដូចជា ជម្ងឺនិងការឈឺចាប់ដោយសារមរណភាពនៃអ្នកជាទីស្រឡាញ់ និងមិត្តភក្តិរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែជាទូទៅ មនុស្សចាស់អាចរៀនរម្ងាប់នូការឈឺចាប់ទាំងនោះបានប្រសើរជាងមនុស្សដែលមានវ័យក្មេង។លោកស្រី លីនដា ចចអ្នកជំនាញការវ័យចាស់ជរានៅឯសាកលវិទ្យាល័យឌ្យូកបានមានប្រសាសន៍ថា “មួយផ្នែកគឺដោយសារតែមនុស្សមានវ័យចំណាស់អាចរៀនបន្ថយនូវការរំពឹងទុករបស់ពួកគេហើយពួកគេទទួលយកនូវសមិទ្ធផលរបស់ពួកគេ“។លោកស្រីបានបន្ថែមទៀតថា“វាជាការប្រសើរណាស់ដែលខ្ញុំបានក្លាយជាសាស្ត្រាចារ្យមួយរូបហើយមិនមែនជាជ័យលាភីពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាពនោះ“។ការរកឃើញរបស់លោក យ៉ាង បានផ្អែកលើការធ្វើបទសម្ភាសទល់មុខក្នុងរយៈពេលបន្តបន្ទាប់គ្នា ដោយលោកបានសាកសួរពលរដ្ឋអាមេរិកចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៧២ រហូតដល់ឆ្នាំ ២០០៤។ ពលរដ្ឋអាមេរិកប្រមាណជា ២៨.០០០ នាក់ដែលមានអាយុ១៨ឆ្នាំរហូតដល់៨៨ឆ្នាំត្រូវបានជ្រើសរើសឱ្យចូលក្នុងកម្មវិធីរបស់លោក។មានការធ្លាក់ចុះ និងកើនឡើងនៃកំរិតសុភមង្គល ជាទូទៅនៅក្នុងការសិក្សារបស់លោក ដែលជាលក្ខណៈទូទៅតបតាមស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចល្អ និងអាក្រក់។ ក៏ប៉ុន្តែការសិក្សានោះបានរកឃើញថា នៅគ្រប់ដំណាក់កាលទាំងអស់ មនុស្សដែលមានវ័យចំណាស់តែងតែសប្បាយចិត្តជាងមនុស្សវ័យក្មេង។ ជាទូទៅ ការសិក្សាបានវាយតម្លៃថា ភាពសប្បាយចិត្តកើនឡើងចំនួន៥ភាគរយនៅរៀងរាល់១០ឆ្នាំម្តង។

ពិសារសុរាច្រើនបង្កើនគ្រោះថ្នាក់ជម្ងឺមហារីកពោះវៀនធំ

ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវជនជាតិហ្វាំងឡង់បានបញ្ចប់ការស្រាវជ្រាវរបស់ខ្លួនដោយធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ការទទួលទានសុរាច្រើនមាន ទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងជម្ងឺ មហារីក ពោះវៀនធំបន្ទាប់ពីពួកគេបានធ្វើការតាមដានសុខភាពរបស់ពលរដ្ឋ ហ្វាំងឡង់អស់រយៈពេល ១៧ឆ្នាំមក។ការស្រាវជ្រាវដែលធ្វើឡើងដោយបណ្ឌិតសភាហ្វាំងឡង់បានរកឃើញថាបុរសដែលទទួលទាន
សារធាតុអាកុលក្នុងបរិមាណដែលច្រើននោះទំនងជានឹងអាចមានជម្ងឺមហារីកពោះវៀនធំ៤ ដងច្រើនជាងគេ។លោកសាស្ត្រាចារ្យ ជូស៊ី ខាវហាណេន ពីសាកលវិទ្យាល័យគូពីយ៉ូដែលបានចូលរួមក្នុងការស្រាវជ្រាវនោះបានមានប្រសាសន៍ថា “ វាក៏អាចទៅរួចដែរថា ដោយសារមនុស្សខុសគ្នាដោយហ្សែននោះ សារធាតុអាល់កុលអាចបង្កជាកត្តាគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សមួយចំនួនច្រើនជាងមនុស្សដទៃផ្សេងទៀត“ ។ការសិក្សាដែលប្រើពេល១៧ឆ្នាំនេះបានផ្តោតទៅលើសុខភាពរបស់បុរសចំនួន ២.៦០០នាក់នៅក្នុងភាគខាងកើតប្រទេសហ្វាំងឡង់។របាយការណ៍បានឱ្យដឹងថា មួយភាគប្រាំនៃបុរសនោះត្រូវបានគេដឹងថា ជាអ្នកពិសារសុរាច្រើន។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវមានការសង្ស័យថា ករណីមួយក្នុងចំណោមករណីជម្ងឺមហារីកពោះវៀន ៤ករណី គឺបណ្តាលមកពីការទទួលទានសារធាតុអាល់កុលក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើន។
ស្ករសូកូឡាអាចជួយកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់នៃជម្ងឺទឹកនោមផ្អែម
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រកំពុងស្រាវជ្រាវថា តើការទទួលទានស្ករសូកូឡា អាចកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់ពីជម្ងឺបេះដូងចំពោះស្ត្រីដែលមានជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមដែរឬយ៉ាងណា។អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនឹងស្នើដល់ស្ត្រីអស់រដូវដែលមានជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ២ដោយឱ្យពួកគេទទួលទានស្ករសូកូឡាមួយបន្ទះក្នុងមួយថ្ងៃសំរាប់រយៈពេលមួយឆ្នាំ។កាកាវគឺជារូបធាតុមួយ ដែលសំបូរទៅដោយសារធាតុម៉្យាងដែលគេឱ្យឈ្មោះថា ផ្លាវ៉ូណយ ¬flavonoids¦ដែលសារធាតុមួយនេះ ត្រូវបានគេជឿជាក់ថា អាចផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ច្រើនដល់បេះដូង។សណ្តែកដី ដែលជាប្រភពមួយផ្សេងទៀតដែលសម្បូរទៅដោយសារធាតុ flavonoids ក៏ត្រូវបានបន្ថែមទៅក្នុងបន្ទះ ស្ករសូកូឡានោះផងដែរ។ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រកំពុងសាកល្បងនូវទ្រឹស្តីមួយដែលថា ការបន្ថែមសារធាតុ ថលាវៀនៀដិសទៅក្នុងរបបអាហារអាចផ្តល់ផលការពារប្រឆាំងនឹងជម្ងឺបេះដូងបានច្រើនជាងការទទួលទានថ្នាំតាមវេជ្ជបញ្ជាទៅទៀត។
អត្រាស្លាប់ដោយមូលហេតុជម្ងឺបេះដូងនៅក្នុងចំណោមស្ត្រីបានកើនឡើងយ៉ាងច្រើន បន្ទាប់ពីពួកគេអស់រដូវ ហើយប្រសិនបើពួកគេកើតមានជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ២នោះវានឹងបង្កើនអត្រាស្លាប់នេះរហូតដល់ទៅបីដងកន្លះបន្ថែមទៀត។ប្រសិនបើការពិសោធនោះអាចបង្ហាញថា វាជាការពិតមែននោះ វានឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនដល់ស្ត្រី ដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់បើសិនជាពួកគេអនុវត្តតាមដំបូន្មានទទួលទានស្ករសូកូឡា។លោកសាស្ត្រាចារ្យ អៃឌីន ខាស៊ីឌី អ្នកស្រាវជ្រាវនាំមុខបានមានប្រសាសន៍ថា “ បើទោះជាស្ត្រីក្រោយពីអស់រដូវអាចប្រឈមនឹងជម្ងឺបេះដូងក្នុងអត្រាប្រហាក់ប្រហែលនឹងបុរសក្តីក៏រហូតមកទល់ពេលនេះពួកគេនៅមានចំនួនតិចតួចជាងបុរសនៅឡើយនៅក្នុងការចូលរួមក្នុងការពិសោធនានា“ ។លោកបានបន្តថា “យើងសង្ឃឹមថានឹងអាចបង្ហាញឱ្យឃើញថា ការបន្ថែមសារធាតុ ថលាវៀនៀដិសចូលទៅក្នុងរបបអាហាររបស់ពួកគេនឹងផ្តល់ការការពារបន្ថែមទៀតពីជម្ងឺបេះដូង ហើយនឹងផ្តល់ដល់ស្ត្រីនូវឱកាសបន្ថែមទៀត ក្នុងការគ្រប់គ្រងដោយខ្លួនឯងលើការកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់នៃជម្ងឺបេះដូងនៅថ្ងៃអនាគតខាងមុខ“ ។អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនឹងជ្រើសរើសស្ត្រីអាយុក្រោម៧០ឆ្នាំ១៥០នាក់ដែលមានជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ២ និងមិនដែលមករដូវក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ និងក៏មិនធ្លាប់បានទទួលទានថ្នាំកាត់បន្ថយកូឡេស្តេរ៉ូលរយៈពេលយ៉ាងតិច១២ខែមកចូលរួមនៅក្នុងការសាកល្បងនោះ។លោកវេជ្ជបណ្ឌិត អៀន ហ្វ្រេម នាយកផ្នែកស្រាវជ្រាវនៅឯអង្គការមនុស្សធម៌ ជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមនៃចក្រភពអង់គ្លេសបានមានប្រសាសន៍ថា “ពិតណាស់ថា យើងមិនទាន់បានណែនាំឱ្យប្រជាជនចាប់ផ្តើមទទួលទានស្ករសូកូឡាក្នុងបរិមាណច្រើននោះទេ ពីព្រោះថាស្ករសូកូឡាមានជាតិស្ករនិងខ្លាញ់ខ្ពស់ណាស់“ ។
លោកបានបន្តទៀតថា “ យើងតែងតែណែនាំអ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមឱ្យទទួលទានរបបអាហារដែលមានសារធាតុខ្លាញ់ ស្ករ និងអំបិលទាបដោយទទួលទានផ្លែឈើ និងបន្លែឱ្យបានច្រើន។ ប៉ុន្តែលោកបានបន្ថែមថា “ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី គេបានរកឃើញថា នៅក្នុងស្ករសូកូឡាមានសារធាតុ flavonoids ជាច្រើនដែលត្រូវបានគេជឿជាក់ថា អាចផ្តល់នូវការការពារពីជម្ងឺបេះដូង“ ។លោកបាននិយាយទៀតថា “ លទ្ធផលជាផ្លែផ្កានៃការស្រាវជ្រាវនេះនឹងមានន័យជាក្តីសង្ឃឹមថា វានឹងអាចផ្តល់ដល់អ្នកជម្ងឺដែលមានអត្រាគ្រោះថ្នាក់ខ្ពស់នូវការការពារកាន់តែល្អជាងការការពារដែលទទួលបានតាមរយៈការទទួលទានថ្នាំតាមធម្មតាទៅទៀត“ ។

ព្យាបាលការឆ្លងបាក់តេរីដល់ក្រពះទាន់ពេលអាចរារាំងជម្ងឺមហារីក

ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវមកពីវិទ្យាស្ថានបច្ចេកវិទ្យា ម៉ាសា ឈូសេតក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកបាននិយាយថា យោងតាមលទ្ធផលនៃការស្រាវជ្រាវមួយដែលប្រើប្រាស់កណ្តុរគំរូថ្មី ដែលមានជម្ងឺរលាកក្រពះ និងមហារីកក្រពះបានឱ្យដឹងថា ការព្យាបាលទាន់ពេលវេលា បន្ទាប់ពីឆ្លងបាក់តេរី Helicobacter pylori (H. pylori) អាចបញ្ជៀសការខូចខាត ចំពោះស្រទាប់ក្រពះដែលអាចនាំឱ្យកើតមានជម្ងឺមហារីកបាន។
នៅក្នុងការផ្សាយពីលទ្ធផលនៃការសិក្សារបស់ខ្លួនកាលពីថ្ងៃទី០១ ឧសភាបានឱ្យដឹងថា លទ្ធផលនៃការសិក្សារបស់ពួកគេនឹងបំបាត់នូវចម្ងល់ថា តើការព្យាបាល H. pylori ដោយថ្នាំផ្សះអាចលុបបំបាត់ ឬកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់នៃការវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺ មហារីកក្រពះដែរឬយ៉ាងណានោះ។
លោកសាស្ត្រាចារ្យ ម្ញាសេ ធៀខប្រធានការស្រាវជ្រាវនេះបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ការលុបបំបាត់ ះ។ ផយលៀរិអាចរារាំងជម្ងឺមហារីកក្រពះបានយ៉ាងច្រើននៅពេលដែលមានការព្យាបាលដោយប្រើថ្នាំផ្សះនៅដំណាក់កាលដំបូងនៃការចាប់ផ្តើមឆ្លងបាក់តេរីនោះប៉ុន្តែការព្យាបាលដោយវិធីនេះនៅពេលវេលាយឺតយ៉ាវជាងនេះក៏អាចពន្យារការវិវឌ្ឍន៍នៃការខូចខាតដែលអាចនាំទៅរកជម្ងឺមហារីកក្រពះនោះបានដែរ“។លោកបានបន្តថា ការរកឃើញនេះពិតជាមានសារសំខាន់ខ្លាំងណាស់ពីព្រោះថាជម្ងឺមហារីកក្រពះគឺជាមូលហេតុធំបំផុតទីពីរដែលនាំឱ្យមនុស្សស្លាប់ ដោយសារជម្ងឺមហារីកនៅលើពិភពលោក ហើយប្រជាជនប្រមាណជាពាក់កណ្តាលនៅលើពិភពលោកបានឆ្លងបាក់តេរីH. pylori enH.លោកបានបន្ថែមថា បើទោះណាជាការឆ្លងបាក់តេរី H. pylori ត្រូវបានទទួលស្គាល់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះថា ជាមូលហេតុដ៏ចម្បងដែលនាំឱ្យកើតមានដំបៅក្រពះ និងជម្ងឺមហារីកក្រពះ ហើយវាត្រូវបានអង្គការសុខភាពពិភពលោក ចាត់ថ្នាក់ចូលទៅក្នុងក្រុមទីមួយនៃកត្តាដែលបង្កឱ្យកើតមានជម្ងឺមហារីកក្តីក៏វេជ្ជបណ្ឌិតនៅមិនទាន់ប្រាកដប្រជានៅឡើយថា តើអ្នកជម្ងឺប្រភេទណាដែលគួរតែត្រូវថតនិងព្យាបាលដោយថ្នាំផ្សះដែលមានតម្លៃថ្លៃនោះ។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវរបស់លោក FoXបានត្រួតពិនិត្យឥទ្ធិពលនៃការព្យាបាលនិងលុបបំបាត់បាក់តេរីនៅគ្រប់ដំណាក់កាលនៃការវិវឌ្ឍន៍ពីការរលាកក្រពះ(ជាការរលាកនៃភ្នាសអន្ធឹលៗនៃស្រទាប់ក្រពះ)រហូតដល់ការវិវឌ្ឍន៍ទៅជាជម្ងឺមហារីកក្រពះ។ពួកគេបានរកឃើញថា នៅគ្រប់ដំណាក់កាលនៃការវិវឌ្ឍន៍នោះ កណ្តុរដែលត្រូវបានព្យាបាលដោយប្រើថ្នាំផ្សះមានជម្ងឺធ្ងន់ធ្ងរតិចតួចបំផុត។ ការព្យាបាលសត្វកណ្តុរដែលឆ្លងបាក់តេរីនោះបាន ៨ខែអាចកាត់បន្ថយការគ្រោះថ្នាក់នៃការវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺមហារីកក្រពះបានរហូតដល់កម្រិតដូចគ្នាទៅនឹងសត្វកណ្តុរដែលមិនឆ្លងបាក់តេរីនោះដែរ។លោកបានបន្ថែមទៀតថា “ គំរូនៃសត្វកណ្តុររបស់យើងមានដំណើរការវិវឌ្ឍន៍ដូចគ្នាទៅនឹងការវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺមហារីកក្រពះរបស់មនុស្សយើងផងដែរ។ នេះអាចបង្ហាញបានថា ការធ្វើអន្តរាគមន៍ទាន់ពេលអាចផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍បានច្រើនជាអតិបរមា“ ។

ព្យាបាលមហារីកបំពង់សម្លេងដោយឡាស៊ែរបានជោគជ័យ

មន្ទីពេទ្យទូទៅម៉ាសាឈូសេត (MGH) )នាប្រកាសកាលពីថ្ងៃអង្គារអាទិត្យមុនថា ការព្យាបាលដោយប្រើកាំរស្មីឡាស៊ែរថ្មីមួយដែលត្រូវបានពិសោធន៍នៅឯមន្ទីរពេទ្យ MGH បានទទួលជោគជ័យដោយអាចឱ្យអ្នកជម្ងឺមានសម្លេងធម្មតាវិញ បានដោយមិនចាំបាច់ប្រើវិធីព្យាបាលដោយកាំរស្មីអ៊ិច ឬដោយការវះកាត់ដែលអាចធ្វើឱ្យខូចខាតគុណភាពសម្លេងរបស់អ្នកជម្ងឺជារៀងរហូតទេ។
មន្ទីរពេទ្យ MGHបាននិយាយនៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសមួយថា បច្ចុប្បន្នជម្រើសនៃការព្យាបាលថ្មីនេះត្រូវបានជ្រើសរើសដោយអ្នកជម្ងឺច្រើនជាង២៥នាក់មកហើយ។ លោក ស្ទេវិន ហ្សេថិល នាយកនៃមជ្ឈមណ្ឌលសូរស័ព្ទនៃមន្ទីរពេទ្យ អំះ បានមានប្រសាសន៍ថា “ពីមុនយើងបានប្រើប្រាស់កាំរស្មី ឡាស៊ែរ ដើម្បីព្យាបាលការខូចខាតនៃបំពង់សម្លេងដែលមិនទាន់ឈានដល់ជម្ងឺមហារីកនិងការខូចខាតមួយចំនួនទៀតនៃសរសៃឈាម ដែលអាចបង្កឱ្យមនុស្សស្លាប់។ ឥឡូវយើងបានយកវិធីនេះ មកអនុវត្តព្យាបាលជម្ងឺ មហារីកបំពង់សម្លេងដែលត្រូវបានគ្រូពេទ្យធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថា ពលរដ្ឋអាមេរិកជាច្រើនពាន់នាក់បានកើតមានជម្ងឺនេះក្នុងមួយឆ្នាំៗ“
ក្រុមរបស់លោក ហ្សេថិល ដំបូងឡើយបានអនុវត្តការព្យាបាលជម្ងឺមហារីកបំពង់សម្លេងដែលទើបនឹងកើតមាននោះដោយប្រើកាំរស្មីឡាស៊ែរដែលញ័រញាក់។ ប៉ុន្តែក្រោយពីបានទទួលជោគជ័យជាច្រើនដងមក ពួកគេក៏បន្តទៅប្រើកាំរស្មីឡាស៊ែរ Potassium-Titanyl-Phosphate (KTP) ដែលរស្មីរបស់វាកាន់តែជាប់លាប់ជាងមុន ពីព្រោះថាវាអាចកាត់បន្ថយបានយ៉ាងច្រើននូវភាពងាយនឹងខូចខាតនៃជាលិការបស់បំពង់សម្លេងដ៏ងាយខូចនោះ។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានរាយការណ៍ថា អ្នកជម្ងឺដំបូងទាំង២២នាក់ដែលបានទទួលការព្យាបាលតាមវិធីថ្មីនេះមិនបានកើតជម្ងឺមហារីកបំពង់សម្លេងទៀតទេរយៈពេល៥ឆ្នាំបន្ទាប់ពីការព្យាបាលនោះមក ដោយពួកគេមិនបានបាត់បង់ជាលិកាបំពង់សម្លេង ឬគុណភាពនៃសម្លេងរបស់ពួកគេនោះទេ។ អត្ថប្រយោជន៍មួយទៀតនៃវិធីព្យាបាលថ្មីនេះគឺថា អ្នកជម្ងឺដែលធ្លាប់បានជ្រើសរើសវិធីព្យាបាលនេះអាចប្តូរទៅជម្រើសព្យាបាលផ្សេងទៀតបាននៅពេលអនាគត។
លោក ហ្សេថិល បានធ្វើការកត់សម្គាល់ថា ការព្យាបាលនេះបានក្លាយជាដំណោះស្រាយផ្នែកគ្រប់គ្រងជាបទដ្ឋានមួយនៅឯមន្ទីរពេទ្យMGH ហើយថា នៅក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខនេះវានឹងត្រូវបានយកទៅអនុវត្តនៅតាមមន្ទីរពេទ្យដទៃទៀតនៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិកនិងបរទេសផងដែរ។ លោកបានប៉ាន់ប្រមាណថា ៩០ភាគរយនៃអ្នកជម្ងឺមហារីកបំពង់សម្លេង ដំណាក់កាលដំបូងនឹងជ្រើសរើសយកការព្យាបាលដោយកាំរស្មីឡាស៊ែរ KTP។

ពិសាគ្រឿងស្រវឹងបង្កើនគ្រោះថ្នាក់ជម្ងឺមហារីកធ្ងន់ធ្ងរ

បាយការណ៍ថ្មីមួយចេញផ្សាយ ដោយវិទ្យាស្ថានជម្ងឺមហារីកនៃរដ្ឋ ញូសាវវេលស៍ (NSW)ប្រទេសអូស្ត្រាលីបានឱ្យដឹងថាបុរសដែលទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងក្នុងបរិមាណសមរម្យ៤ដងក្នុងមួយថ្ងៃប្រឈមមុខនឹងការកើនឡើងនៃគ្រោះថ្នាក់ពីការវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺមឺហារីកពោះវៀនចំនួន ៦៤ភាគរយ។ចំពោះស្ត្រីវិញ ការទទួលទានគ្រឿងស្រវឹង ក្នុងបរិមាណសមរម្យចំនួន ២ដង ក្នុងមួយថ្ងៃប្រឈមមុខនឹងការកើនឡើងនៃគ្រោះថ្នាក់ពីការកើតមានជម្ងឺមហារីកសុដនដល់ទៅ២២ភាគ រយ។ទាំងបុរស និងស្ត្រីដែលទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងសមល្មមតែ២ដង ក្នុងមួយថ្ងៃប្រឈមនឹងអត្រាគ្រោះថ្នាក់នៃការកើតមានជម្ងឺមហារីកមាត់ចំនួន៧៥ភាគរយ។លោក វេរីធី ហ្វឺត ជំនួយការរដ្ឋមន្ត្រីសុខាភិបាលនៃរដ្ឋ NSW ដែលបានចេញផ្សាយរបាយការណ៍នេះកាលពីពេលថ្មីៗនេះបាននិយាយថាភាពគ្រោះថ្នាក់នៃការអាចកើតមានជម្ងឺ មហារីក ត្រូវបានគេបំភ្លេចចោលនៅក្នុងកម្មវិធីជជែកដេញដោលអំពីការទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងនៅតាមសហគមន៍។លោក ហ្វឺតបានថ្លែងនៅក្នុងសុន្ទរកថាមួយកាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិថា “ជាការពិតណាស់ការទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងគឺជាកត្តាគ្រោះថ្នាក់ដ៏ចម្បងមួយពីជម្ងឺមហារីកមួយចំនួនដែលរួមមានដូចជា មហារីកសុដន មហារីកពោះវៀន មហារីកបំពង់កនិងមាត់ជាដើម“។របាយការណ៍ដែលមានចំណងជើងថា“ គ្រឿងស្រវឹងជាមូលហេតុនៃជម្ងឺមហារីក “ ក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ១២ភាគរយនៃករណីជម្ងឺមហារីកសុដននៅក្នុងរដ្ឋ ណ្សឺ មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងការទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងច្រើន។លោក ហ្វឺត ក៏បានឱ្យដឹងផងដែរថា ឥឡូវនេះអង្គការសុខភាពពិភពលោកបានដាក់បញ្ចូលគ្រឿងស្រវឹងចូលទៅក្នុងបញ្ជីក្រុមទី១នៃកត្តាដែលនាំឱ្យកើតមានជម្ងឺមហារីក (Group 1 carcinogen)។ការស្ទាបស្ទង់សុខភាពប្រជាជនរបស់រដ្ឋ NSW កាលពីឆ្នាំ២០០៦បានឱ្យដឹងថា ៧០ភាគរយនៃមនុស្សពេញវ័យនៅរដ្ឋ NSW បានទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងដោយក្នុងនោះ ១៧,៦ ភាគរយបានទទួលទានក្នុងបរិមាណដែលស្ថិតក្នុងកំរិតគ្រោះថ្នាក់ខ្ពស់។

ការសិក្សាៈអវៈយវៈវែងបន្ថយគ្រោះថ្នាក់បាត់បង់ការចងចាំ

យោងតាមការសិក្សារបស់អាមេរិកមួយដែលត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយកាលពីថ្ងៃច័ន្ទបានឱ្យដឹងថា មនុស្សដែលមានដៃជើងវែងទំនងជានឹងមិនកើតមានបញ្ហាចងចាំទេនៅពេលមានអាយុចាស់ជរា។ការសិក្សាដែលគេឃើញផ្សាយនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីប្រសាទសាស្ត្រ (the journal Neurology) បានបង្ហាញថា ស្ត្រីដែលមានជើងវែងជាងធម្មតាមានអត្រាតិចតួចក្នុងការកើតជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំ (dementia) ជាមួយនឹងរៀងរាល់ប្រវែងជើងមួយ ១អ៊ិញ (២,៥៤សង់ទីម៉ែត្រ)កាន់តែវែងអាចបន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់បាន១៦ភាគរយ។ស្ត្រីដែលមានដៃខ្លីបំផុតមានអត្រា ៥០ភាគរយទំនងជានឹងកើតជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំច្រើន ជាងស្ត្រី ដែលមានដៃវែងបំផុត។ ចំពោះបុរសវិញ មានតែប្រវែងដៃទេដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការធ្លាក់ចុះនៃគ្រោះថ្នាក់ពីជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំនេះ។ ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវនិយាយថាទំនាក់ទំនងរវាងអវៈយវៈខ្លី និងគ្រោះថ្នាក់ពីជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំអាចដោយសារតែអាហារូបត្ថម្ភមិនគ្រប់គ្រាន់នៅវ័យកុមារភាពដែលអាចប៉ះពាល់ដល់ការលូតលាស់របស់អវៈយវៈបាន។លោកស្រី ធីណា ហ្វាង មកពីសាកលវិទ្យាល័យថាហ្វនៅទីក្រុងបូស្តុន សហរដ្ឋអាមេរិកដែលដឹកនាំការសិក្សានោះបានមានប្រសាសន៍ថា “ រង្វាស់រង្វាល់រាងកាយដូចជា កំពស់ជង្គង់ និងប្រវែងដៃជាញឹកញាប់ត្រូវបានយកមកប្រើប្រាស់ជាកត្តាជីវសាស្ត្រដែលអាចបង្ហាញពីកង្វះខាតនៃសារធាតុចិញ្ចឹមនៅវ័យកុមារភាព “។លោកស្រី និងសហសេវិកបានធ្វើការសិក្សាលើមនុស្សចំនួន ២.៧៩៨នាក់អស់រយៈពេល ៥ឆ្នាំដោយសិក្សាលើកំពស់ជង្គង់ និងប្រវែងដៃរបស់ពួកគេ។ ភាគច្រើននៃអ្នកទាំងនោះ គឺជាជនជាតិស្បែកសនិងមានអាយុជាមធ្យម៧២ឆ្នាំ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការសិក្សានោះមានមនុស្សចំនួន ៤៨០នាក់បានកើតមានជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំ។លោកស្រី ហ្វាង បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងដូច្នេះទៀតថា “ការរកឃើញរបស់ក្រុមយើង មានលក្ខណៈស្របទៅនឹងការសិក្សាដទៃទៀតដែលត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្នុងចំណោមប្រជាជនកូរ៉េដែលនៅទីនោះប្រជាជនដែលមានអវៈយវៈខ្លី មានអត្រាកើតជម្ងឺបាត់បង់ការចងចាំខ្ពស់ “។

ការសិក្សាៈស្ត្រីឈប់ជក់បារីទទួលបានគុណប្រយោជន៍ច្រើន

របាយការណ៍សារព័ត៌មាននានាបានដកស្រង់សម្តីរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវមកផ្សាយថាស្ត្រីដែលបោះបង់ទម្លាប់ជក់បារីអាចលើកកំពស់សុខភាពរបស់ពួកគេបានយ៉ាងច្រើននៅក្នុងអំឡុងពេល៥ឆ្នាំនៃការជក់បារីដើមចុងក្រោយរបស់ពួកគេ។អ្នកស្រាវជ្រាវនៅឯសាលាវេជ្ជសាស្ត្រហាវ៉ាដបានឱ្យដឹងថា នៅក្នុងរយៈពេល៥ឆ្នាំគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់ដែលបណ្តាលមកពីមូលហេតុនានានៃការជក់បារីបានធ្លាក់ចុះចំនួន១៣ភាគរយ។នៅក្នុងរយៈពេល២០ឆ្នាំស្ត្រីមិនមានអត្រាគ្រោះថ្នាក់ដល់ស្លាប់ដោយសារតែប្រវត្តិនៃការជក់បារីនាពេលអតីតកាលរបស់ពួកគេទៀតទេ។ចំពោះមរណភាពដែលបណ្តាលមកពីជម្ងឺផ្លូវដង្ហើមវិញមានការធ្លាក់ចុះចំនួន១៨ភាគរយចំពោះការបោះបង់ការជក់បារីក្នុងអំឡុងពេលពី៥ទៅ១០ឆ្នាំ ហើយអត្រានេះនឹងធ្លាក់មកស្មើនឹងអត្រារបស់អ្នកដែលមិនជក់បារីដែរ បន្ទាប់ពីរយៈពេល២០ឆ្នាំក្រោយពីការបោះបង់ចោល។ប៉ុន្តែខណៈដែលមានការធ្លាក់ចុះដល់ទៅ២១ភាគរយនៃអត្រាគ្រោះថ្នាក់ពីជម្ងឺមហារីកនៅក្នុងរយៈពេល៥ឆ្នាំនៃការបោះបង់ចោលការជក់បារីនោះ វាទាមទាររយៈពេលដល់ទៅ៣០ឆ្នាំសំរាប់ការបញ្ចុះអត្រានេះមកនៅត្រឹមកំរិតសូន្យ។លោកស្តាស៊ី ខេនហ្វៀលអ្នកនិពន្ធការសិក្សានេះដែលរបាយការណ៍របស់លោកត្រូវបានចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី៧ឧសភានៅក្នុងទស្សនាវដ្តីរបស់សមាគមវេជ្ជសាស្ត្រអាមេរិកបានមានប្រសាសន៍ថា “ ភាពគ្រោះថ្នាក់ពីការជក់បារីអាចរលាយបាត់បាន ហើយវាអាចធ្លាក់មកនៅត្រឹមកំរិតដូចអ្នកមិនជក់បារីដែរ។ចំពោះលក្ខខណ្ឌជម្ងឺខ្លះដូចជាជម្ងឺសួតរ៉ាំរ៉ៃវាត្រូវការចំណាយរយៈពេលជាង២០ឆ្នាំទើបអាចលុបបំបាត់គ្រោះថ្នាក់របស់វាបាន ប៉ុន្តែចំពោះជម្ងឺដទៃទៀតវិញ ភាពគ្រោះថ្នាក់នេះអាចធ្លាក់ចុះក្នុងរយៈពេលដ៏ឆាប់រហ័ស“ ។ការស្រាវជ្រាវនេះគឺជាការសិក្សាជាបន្តមួយពី “កម្មវិធីសិក្សាសុខភាពគិលានុបដ្ឋាយិកា “ដែលជាការសិក្សាមួយដែលបានតាមដានស្ត្រីអាមេរិកចំនួន១២១.០០០នាក់។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រឥឡូវនេះមានទិន្នន័យនៃស្ត្រីដែលចូលរួមរយៈពេល២២ឆ្នាំមកហើយ។លោក ស្តាស៊ី ខេនហ្វៀល មកពីសាលាសុខភាពសាធារណៈហាវ៉ាដ និងសហសេវិករបស់លោកបានសរសេរនៅក្នុងរបាយការណ៍នោះថា “ ការរកឃើញរបស់យើងបានបង្ហាញឱ្យដឹងថា ៦៤ភាគរយនៃមរណភាពរបស់អ្នកដែលបន្តជក់បារី និង២៨ភាគរយនៃមរណភាពរបស់អ្នកដែលធ្លាប់ជក់បារីពីមុនមកគឺដោយសារតែការជក់បារី “។ការសិក្សានោះក៏បានបង្ហាញពីគុណប្រយាជន៍នៃការមិនឆាប់ចាប់ផ្តើមជក់បារីដែរ ដោយស្ត្រីដែលចាប់ផ្តើមជក់បារីនៅអាយុ១៧ឆ្នាំមានអត្រាអាចនឹងស្លាប់នៅក្នុងរយៈពេលនៃការសិក្សានោះដល់ទៅ២២ភាគរយច្រើនជាងស្ត្រីដែលចាប់ផ្តើមជក់បារីនៅអាយុ២៦ឆ្នាំឬចាស់ជាងនេះ។

កាកាវផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែម

ការសិក្សាបានរកឃើញថា អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែម ដែលទទួលទានកាកាវចម្រាញ់ អាចជួយ បង្កើនដំណើរការនៃសរសៃឈាមរបស់ពួកគេ។ក្រុមវេជ្ជបណ្ឌិតបានសាកល្បងឱ្យអ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមទទួលទានកាកាវដែលគេចម្រាញ់ជាលក្ខណៈពិសេសសំរាប់រយៈពេល ១ខែ ដោយនៅទីបញ្ចប់ពួកគេបានរកឃើញថាសរសៃឈាមក្រហម ដែលជិតឈប់ ដំណើរការរបស់អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមទាំងនោះត្រឡប់មកដំណើរការជាប្រក្រតីវិញ។
ការសិក្សារបស់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ដែលត្រូវបានចុះផ្សាយនៅក្នុងទស្សនាវដ្តី American College of Cardiology បានបង្ហាញថា សារធាតុគីមីដែលគេឱ្យឈ្មោះថា ថលាវានៀលស អាចមានតួនាទី ក្នុងដំណើរការ ជួយដល់សរសៃឈាមក្រហមនេះ។ អ្នកដែលមានជម្ងឺទឹកនោម ផ្អែមអាចប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាសរសៃឈាមបេះដូងមានដូចជា ជម្ងឺបេះដូង និងដាច់សរសៃឈាម ក្នុងខួរក្បាលដែលមួយផ្នែកបណ្តាលមកពីឥទ្ធិពលនៃជាតិស្ករក្នុងឈាមខ្ពស់នៅលើស្រទាប់នៃសរសៃឈាមដែលមិនអាចបញ្ឈប់ពួកវាមិនឱ្យពង្រីកខ្លួនបាននៅពេលដែលរាងកាយទាមទារ។ខណៈដែលរបៀបរស់នៅប្រកបដោយសុខភាពអាចកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថ្នាក់នេះក្តី ក៏ជាញឹកញាប់វាមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបានទាំងស្រុងនោះទេ។ជាទូទៅ កាកាវផ្ទុកនូវសារធាតុ ថលាវានៀលស ដែលជាសារធាតុគីមី អង់ទីអុកស៊ីដង់មួយ (ជាសារធាតុដែលអាច កាត់បន្ថយរយៈពេលនៃការខូចខាតអ្វីមួយ)ដែលត្រូវបានគេរកឃើញផងដែរនៅក្នុងប្រភេទ បន្លែ ផ្លែឈើមួយចំនួន តែបៃតង និងស្រាក្រហម ហើយវាត្រូវបានការសិក្សាមួយចំនួនបង្ហាញថា ផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ផ្នែកសុខភាពបានយ៉ាងច្រើន។ប្រភេទនៃកាកាវដែលគេប្រើប្រាស់នៅក្នុងការសិក្សានេះ មិនអាចរកជាវទិញបានទេនៅតាមហាងនានា ហើយវា គឺជាកាកាវដែលគេ ចម្រាញ់ឡើងដោយបញ្ចូលសារធាតុគីមីនោះក្នុងបរិមាណមួយដ៏ច្រើន។ មានការសិក្សាដទៃទៀតកំពុងតែត្រូវបានគេធ្វើឡើងដើម្បីឱ្យដឹងច្បាស់ថា តើស្ករសូកូឡាដែលចម្រាញ់ឡើងដោយបញ្ចូល ថលាវានៀលស អាចផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមដែរឬយ៉ាងណា។អ្នកជម្ងឺ១០នាក់ត្រូវបានគេប្រាប់ឱ្យទទួលទានកាកាវចំនួន៣ដងក្នុង១ថ្ងៃសំរាប់រយៈពេល ៣០ថ្ងៃ ហើយការ សាកល្បងពិសេសមួយត្រូវបានគេធ្វើឡើងដើម្បីតាមដានដំណើរការនៃសរសៃឈាមរបស់ពួកគេ។ សមត្ថភាពង្រីកខ្លួនរបស់សរសៃឈាមដើម្បីជាការឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការឈាមបន្ថែមរបស់រាងកាយបានកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ជាមធ្យម សរសៃឈាមក្រហមរបស់មនុស្សមានសុខភាពល្អអាចរីកបានលើស៥ភាគរយ ខណៈដែលសរសៃឈាមរបស់អ្នកជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមទាំង១០នាក់នោះបានរីកត្រឹមតែ៣,៣ភាគរយប៉ុណ្នោះនៅមុនពេលពួកគេទទួលទានកាកាវ។រយៈពេល ២ម៉ោងក្រោយពីពួកគេទទួលទានកាកាវ សរសៃឈាមក្រហមរបស់ពួកគេជាមធ្យមបានរីកដល់ទៅ ៤,៨ភាគរយ។ រយៈពេល ៣០ថ្ងៃក្រោយមក សរសៃឈាមក្រហមរបស់ពួកគេបានរីក ៤,១ ភាគរយ បើទោះណាជាពួកគេមិនទាន់ទទួលទានកាកាវក្តីហើយវាបានរីកដល់ទៅ៥,៧ភាគរយ រយៈពេល២ម៉ោងក្រោយពីពួកគេបានទទួលទានកាកាវមួយពែងធំ។

ជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញអាចបណ្តាលឱ្យកើតជម្ងឺមហារីក

ជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញដែលកើតមានទាំងលើអ្នកជក់បារីនិងអ្នកមិនជក់បារីអាចជាសញ្ញាព្រមានមួយពីការកើនឡើងនៃអត្រាគ្រោះថ្នាក់នៃភាពដែលអាចកើតមានជម្ងឺមហារីក។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវមកពី Imperial College London បានរកឃើញថា ជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញមានជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងឱកាសកើតមានជម្ងឺមហារីកសួត មហារីកក្រលៀន មហារីកលំពែង និងមហារីកឈាមកាន់តែខ្ពស់។ក្រុមអ្នកស្រាវដែលសិក្សាលើរបាយការណ៍សុខភាពមនុស្សចំនួន ៥០.០០០នាក់បានសរសេរនៅក្នុងរបាយការណ៍របស់ខ្លួនថាភាពចុះខ្សោយនៃប្រព័ន្ធស៊ាំនៃរាងកាយអាចបណ្តាលឱ្យមានជម្ងឺទាំងនេះ។
សមាគមពេទ្យធ្មេញអង់គ្លេសបានសង្កត់ធ្ងន់ពីភាពចាំបាច់ដែលពលរដ្ឋគួរធ្វើការត្រួតពិនិត្យសុខភាពមាត់ធ្មេញឱ្យបានទៀងទាត់។ភាគច្រើននៃពលរដ្ឋ អង់គ្លេសត្រូវបានគេឱ្យដឹងថា បានទទួលរងការឈឺចាប់ពីជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញមួយចំនួន ដែលបណ្តាលមកពីការឆ្លងបាក់តេរីដ៏ជាប់លាប់ ហើយបញ្ហានេះបានកើតមានជាសាមញ្ញចំពោះអ្នកដែលពិសាបារី។ប៉ុន្តែការសិក្សាចុងក្រោយបានឱ្យដឹងថា សូម្បីតែអ្នកមិនទទួលទានបារីក្តី ក៏ការកើតមានជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញអាចបង្ហាញ ពីគ្រោះថ្នាក់នៃការកើតជម្ងឺ មហារីកដែរ។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា អ្នកដែលធ្លាប់កើតជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញមានអត្រាកើតជម្ងឺ មហារីក១៤ភាគរយច្រើនជាងអ្នកដែលមិនធ្លាប់កើតជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញ។ចំនួននេះបានកើនដល់ទៅបីដង ចំពោះជម្ងឺមហារីកសួត ជិត ៥០ភាគរយ ចំពោះជម្ងឺមហារីកក្រលៀន និងប្រហាក់ប្រហែលនេះដែរចំពោះជម្ងឺមឺហារីកលំពែង។ ចំពោះជម្ងឺមហារីកកោសិកាឈាមដូចជា កោសិកាឈាមសបានកើនឡើង ៣០ភាគរយសំរាប់អ្នកដែលមានជម្ងឺអញ្ចាញ។មានការលើកបង្ហាញមួយចំនួនពាក់ព័ន្ធនឹងមូលហេតុដែលថា ការកើតមានជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញអាចបណ្តាលឱ្យមានជម្ងឺដទៃទៀតនោះ។គេបានរកឃើញថា អ្នកដែលកើតមានជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញមានសញ្ញាគីមីដែលការរលាកនៃអញ្ចាញអាចឆ្លុះបញ្ចាំងពីផ្នែកដទៃទៀតនៃរាងកាយ មានន័យថា បាក់តេរីនៅលើអញ្ចាញធ្មេញនោះអាចបណ្តាលឱ្យមានបញ្ហានៅកន្លែងផ្សេងទៀតនៃរាងកាយ។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវដែលដឹកនាំដោយ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ដូមីនីក មីឆាត បាននិយាយថា ការកើនឡើងនៃជម្ងឺមហារីកឈាមមានជាប់ទាក់ទងទៅនឹងប្រព័ន្ធភាពស៊ាំ។ ពួកគេបានអះអាងថា ការកើតជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញ រយៈពេលយូរអាចជាសញ្ញានៃភាពខ្សោយរបស់ប្រព័ន្ធស៊ាំដែលវាក៏អាចឱ្យជម្ងឺមហារីកធ្វើការវិវឌ្ឍន៍ឡើងផងដែរ។តែទោះជាយ៉ាងណាក្តី ពួកគេបាននិយាយថា វាក៏អាចទៅរួចដែរដែលថា ការកើតមានជម្ងឺអញ្ចាញធ្មេញ រយៈពេលយូរអាចបណ្តាលឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរនៃការឆ្លើយតបរបស់ប្រព័ន្ធភាពស៊ាំដែលជួយឱ្យជម្ងឺមហារីកកើតឡើង ឬថា បាក់តេរីពីអញ្ចាញធ្មេញអាចបណ្តាលឱ្យកើតមានជម្ងឺមហារីកនៅក្នុងជាលិការបស់មាត់ ឬបំពង់កនៅពេលដែលវាត្រូវបានលេបចូល។

របបអាហារតំបន់មេឌីទែររ៉ាណេការពារជម្ងឺទឹកនោមផ្អែម

ការសិក្សាមួយបានរកឃើញថា ការទទួលទានរបបអាហារបែបតំបន់មេឌីទែររ៉ាណេដែលរួមមានដូចជា ត្រី បន្លែ ផ្លែឈើ ខ្លាញ់ដែលផ្តល់នូវសុខភាពល្អអាចការពារពីជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ២បាន។អ្នកស្ម័គ្រចិត្តជនជាតិអេស្ប៉ាញជាង១៤.០០០នាក់ត្រូវបានគេសាកសួរពីទម្លាប់នៃការទទួលទានអាហាររបស់ពួកគេ ហើយពួកគេក៏ត្រូវបានអ្នកស្រាវជ្រាវធ្វើការតាមដានអស់រយៈពេល៤ឆ្នាំដើម្បីចង់ដឹងថា តើអ្នកណាដែលវិវឌ្ឍន៍ទៅរកជម្ងឺនេះ។ទស្សនាវដ្តីវេជ្ជសាស្ត្រអង់គ្លេសបានរាយការណ៍ថាលទ្ធផលបានបង្ហាញថាអ្នកដែលទទួលទានរបបអាហារបែបតំបន់ មេឌីទែររ៉ាណេមានអត្រាមិនកើតជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ២ចំនួន ៨៣ ភាគរយ។ប៉ុន្តែអ្នកជំនាញការអង់គ្លេសនិយាយថា ការសិក្សានោះមិនមានភាពប្រាកដប្រជាទេ។ប្រជាជនរស់នៅប្រទេសអ៊ីតាលីភាគខាងត្បូង និងប្រទេសក្រិចបានសរសើរដល់របបអាហារតំបន់ មេឌីទេររ៉ាណេរបស់ពួកគេ។ការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេមិនមែនត្រឹមតែធ្វើលំហាត់ប្រាណជាទៀងទាត់នោះទេ តែថែមទាំងទទួលទានត្រី បន្លែ ផ្លែឈើក្នុងចំនួនមួយដ៏ច្រើនដែលជាធម្មតាចំអិនដោយប្រើប្រេងអូលីវ និងពិសាស្រាក្រហមម្តងម្កាល។ការសិក្សាជាច្រើនបានរកឃើញថា របបអាហារទាន់សម័យដែលផ្អែកលើមូលដ្ឋានអាហារបែបមេឌីទែររ៉ាណេអាចលើកកម្ពស់សុខភាពបាន។របបអាហារដែលជួយកាត់បន្ថយអត្រាកើតជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមនេះពិតជាសមហេតុផល ដោយសារតែប្រេងអូលីវត្រូវបានគេដឹងថា អាចធ្វើឱ្យប្រសើរដល់ការគ្រប់គ្រងជាតិស្ករក្នុងឈាម និងជួយកាត់បន្ថយសម្ពាធឈាម។បុរសនិងស្ត្រីទាំង១៤.០០០នាក់ដែលមានអាយុផ្សេងៗគ្នានោះត្រូវបានក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវតម្រូវឱ្យផ្តល់ពិន្ទុដល់ខ្លួនឯងចំពោះការដែលពួកគេអាចប្រកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងការទទួលទានរបបអាហារតំបន់មេឌីទែររ៉ាណេបានដល់កម្រិតណា។អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានបែងចែកពួកគេជាបីក្រុមដោយយោងតាមពិន្ទុដែលពួកគេទទួលបាន។ការទទួលទានត្រី បន្លែ ផ្លែឈើនិងប្រេងអូលីវអាចទទួលបាន១ពិន្ទុហើយ១ពិន្ទុទៀតសំរាប់អ្នកដែលមិនប្រើប្រាស់ខ្លាញ់សត្វនិងទទួលគ្រឿងស្រវឹងតិចបំផុត។ក្រុមដែលមានពិន្ទុខ្ពស់បំផុតអាចទទួលបានពិន្ទុចំនួន៧ឬលើសនេះខណៈដែលក្រុមទទួលបានពិន្ទុទាបទទួលបានតិចជាង៣ពិន្ទុប៉ុណ្ណោះ។បន្ទាប់មកទៀត អ្នកស្រាវជ្រាវរង់ចាំមើលថា តើក្រុមណាដែលកើតមានជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមបន្ទាប់ពីរយៈពេល៤ឆ្នាំក្រោយមក ហើយក៏រកឃើញផងដែរថា អត្រាជាមធ្យមនៃការកើតជម្ងឺទឹកនោមផ្អែមសំរាប់ក្រុមពិន្ទុខ្ពស់មាន៨៣ភាគរយតិចជាងក្រុមអ្នកដែលទទួលបានពិន្ទុទាបបំផុត។ ចំពោះក្រុមនៅពាក់កណ្តាលគេវិញ មានអាត្រាកើតជម្ងឺ៥៩ភាគរយតិចជាងក្រុមពិន្ទុទាប។

ធ្វើតេស្តឈាមអាចប្រាប់ពីជម្ងឺមហារីកសួតដំណាក់កាលដំបូង

ការសិក្សាថ្មីមួយបានរកឃើញថា ការធ្វើតេស្តពិនិត្យឈាម ដ៏សាមញ្ញមួយអាចមានលទ្ធភាពបង្ហាញ ប្រាប់ពីសញ្ញា នៃជម្ងឺមហារីកសួត នៅក្នុងដំណាក់កាលដំបូងដែលនេះអាចជួយលើកកម្ពស់ អត្រា រស់រានមានជីវិតរបស់ អ្នកជម្ងឺបាន។ អត្រារស់រានមានជីវិតនៃអ្នកដែលមាន ជម្ងឺមហារីកសួត មានទាបខ្លាំងណាស់។ ដោយធ្វើការព្យាបាលនៅដំណាក់កាលដំបូង អ្នកជម្ងឺមហារីកសួតអាច មានឱកាសរស់រានបានយូរជាងការដែល ពួកគេត្រូវបានវេជ្ជបណ្ឌិតធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញ ជម្ងឺនេះនៅដំណាក់កាលក្រោយនោះ។
ការពិនិត្យឈាមរកមើលជម្ងឺមហារីកសួតអាចឱ្យយើងបានដឹងពីស្ថានភាពជម្ងឺ និងធ្វើការព្យាករណ៍ពីការវិវឌ្ឍន៍របស់វានៅក្នុងរយៈពេល២ឆ្នាំ។លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ថូម៉ាស ហ្សេនឌ័រអ្នកស្រាវជ្រាវដ៏ល្បីល្បាញមកពីសាកលវិទ្យាល័យ នូវិរេសិតយ ជលិនិច ជៀលៀងនបោនមានប្រសាសន៍ថា “ ការដឹងថាកើតមានជម្ងឺមហារីកសួតនៅដំណាក់កាលដំបូងពិតជាមានការចាំបាច់ខ្លាំងណាស់។ ហើយគេត្រូវធ្វើការសិក្សាបន្ថែមទៀតដើម្បីបញ្ជាក់អំពីការរកឃើញថ្មីនេះ“។ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានបង្ហាញការរកឃើញពីការសិក្សារបស់ពួកគេនៅឯជំនួបប្រចាំឆ្នាំមួយរបស់សមាគម American Society of Clinical Oncology.